13 - Relacja z XIII Forowego Zlotu Zagadkowego Frombork 2017

Relacje z oficjalnych forowych spotkań Miłośników Samochodzikowej Przygody
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

13 - Relacja z XIII Forowego Zlotu Zagadkowego Frombork 2017

Post autor: Czesio1 »

XIII FOROWY ZLOT ZAGADKOWY
FROMBORK 2017

11-15 sierpnia 2017 roku
Ostatnio zmieniony 10 cze 2018, 10:13 przez Czesio1, łącznie zmieniany 1 raz.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

1. Czesio1


śladami Pana Samochodzika w drodze do Fromborka


W piątek 11 sierpnia 2017 roku około godziny 5 rano wyruszyłem na spotkanie kolejnej przygody. Tym razem swój wehikuł skierowałem na daleką północ w kierunku maleńkiego miasteczka Frombork. To właśnie w grodzie Kopernika wyznaczyliśmy sobie miejsce kolejnego, XIII już Forowego Zlotu.
Przede mną była długa droga ale każdy kilometr przybliżał mnie do wyznaczonego celu. Ponieważ czasu miałem dużo (początek zlotu wyznaczony był na godz. 16:00 na kempingu) to korzystając z okazji, że moja droga wiedzie przez Mazury Zachodnie postanowiłem odwiedzić kilka samochodzikowych miejsc.
Pierwszym moim przystankiem była Ostróda, a ściślej grób Gizewiusza. To niezwykłe miejsce po raz pierwszy miałem okazję zobaczyć pięć lat wcześniej gdy wracałem m.in. z I Forowego Zlotu w Radzyniu Chełmińskim. Jak pamiętamy miejsce to odwiedził kiedyś Tomasz z Moniką na kartach książki „Pan Samochodzik i Niewidzialni”:
„Zatrzymaliśmy się przy grobie, na którym leżał pomnik w kształcie otwartej księgi. Na nagrobku napisano: Tu spoczywa Gustaw Gizewiusz. 21.V.1810 — 7.V.1848. Bojownikowi o polskość i ludowładztwo na Mazurach. W setną rocznicę Wiosny Ludów — Rodacy.
— Urodził się w Piszu — opowiadałem Monice — w rodzinie Giżyckich, którzy ówczesnym zwyczajem zlatynizowali swoje nazwisko na „Gizewiusze”. Z domu wyniósł umiłowanie polskiej mowy, ale jak mówi legenda, ideami niepodległościowymi zaraził się od swej żony, Żydówki, Anny Rebeki Fürst, która była wielką patriotką polską. W 1835 roku został Gustaw Gizewiusz pastorem w Ostródzie i odtąd toczył upartą walkę z pruskimi władzami w obronie szkoły polskiej. Do tego celu wykorzystywał swój talent krasomówczy i pisarski, słał pisma do władz niemieckich, odwoływał się do opinii publicznej w Niemczech. Zbierał źródłowe materiały, udowadniające polskość ludu mazurskiego, słał memoriały do wybitnych osobistości. Do jego przyjaciół zaliczał się Celestyn Mrongowiusz, również urodzony na Mazurach. On także bronił polskiego języka w Prusach, a jego książkami zachwycał się Adam Mickiewicz, który zresztą z Mrongowiuszem korespondował. W 1842 roku Mrongowiusz opracował memoriał do władz niemieckich wskazujący, że odbieranie ludowi mazurskiemu jego ojczystej mowy jest bardzo szkodliwe. A że był to okres nadchodzącej Wiosny Ludów, okres buntów i niepokoju, Gizewiusz, który doręczył władzom ów memoriał osiągnął wielki sukces: odtąd dzieci mazurskie mogły się uczyć po polsku. Ale germanizatorzy nie ulegli, podjęli z Gizewiuszem dalszą walkę. Wtedy Gizewiusz zrozumiał, że batalię o polskość trzeba powiązać z walką o wyzwolenie społeczne i narodowe. Wybuchła właśnie Wiosna Ludów. Gizewiusz, który cieszył się na Mazurach ogromną popularnością, stał się najpoważniejszym kandydatem na posła ludności mazurskiej do parlamentu we Frankfurcie. Niestety, wtedy to zmarł, przeżywszy zaledwie trzydzieści osiem lat. A gdy go nie stało, germanizatorzy znowu zaczęli tępić polskość. Lecz, jak pani wie, nigdy im się to nie udało. Mowa polska na tych ziemiach nie przestała rozbrzmiewać...”


Obrazek
Grób Gizewiusza w Ostródzie
fot. Czesio1

Obrazek
Grób Gizewiusza w Ostródzie
fot. Czesio1

Obrazek
Grób Gizewiusza w Ostródzie
fot. Czesio1

Obrazek
Grób Gizewiusza w Ostródzie
fot. Czesio1

Obrazek
Grób Gizewiusza w Ostródzie
fot. Czesio1

Miejsce to jest niezwykle klimatyczne. Grobowiec ukryty pośród drzew, można przy nim stanąć i zadumać się nad burzliwą historią tych ziem.
Z Ostródy skierowałem swój wehikuł w stronę Elbląga. W miejscowości Małdyty skręciłem w lewo na drogę na Zalewo a stamtąd dalej na Dobrzyki i Jerzwałd. Pamiętacie?
„Po dwudziestu latach z prawdziwym wzruszeniem wziąłem do ręki zżółkła teczkę i otworzywszy ją, na nowo odczytałem zrobione przeze mnie kiedyś zapiski. Mapka z zaznaczoną na niej trasą wskazywała, że zbiory wieziono na Pasłęk, a potem do miejscowości o nazwie Matyty. W tym miejscu ciężarówka skręciła na drogę do miasteczka, które zwie się obecnie Zalewo. Tu właśnie, w Zalewie, urywał się trop uciekającej ciężarówki.
Zalewo wówczas płonęło, zbombardowane przez samoloty radzieckie. Rynek pełen był cofającego się w popłochu hitlerowskiego wojska. Jeden z dawnych Zalewa przypomniał sobie, że wielotonową ciężarówkę z napisem „Muzeum w E.” widział stojącą na rozstaju dróg, przy wjeździe do miasteczka. Było to w czasie kolejnego nalotu i kierowca ciężarówki zjechał trochę z szosy, szosa bowiem stanowiła główny cel nadlatujących samolotów. Mieszkaniec ów ukrył się przed nalotem w piwnicy, a gdy uspokoiło się trochę i opuścił piwnicę, ciężarówki już nie zobaczył. Prawdopodobnie odjechała. Albo szosą na Stary Dzierzgoń, albo drogą do Jerzwałdu i Susza.
W Starym Dzierzgoniu — pamiętam — spędziłem bezowocnie aż dwa dni, wypytując ówczesnych mieszkańców miasteczka o ciężarówkę z napisem „Muzeum w E.”. Nie zauważył też jej nikt w miejscowościach położonych na tej samej trasie. Pozostawała więc tylko droga: na Dobrzyki, Jerzwałd i Susz, przez który można było dojechać dalej: do Prabut, Kwidzyna lub Malborka i jeszcze dalej na zachód — do Niemiec.”

To właśnie tą drogą jechały ciężarówką zbiory bursztynu, których potem poszukiwał Pan Tomasz w „Nowych przygodach”. Ja również przemierzałem po latach ten szlak, choć mną nie kierowała tym razem ani chęć odszukania zbiorów bursztynu ani też spotkania Tomasza, Czarnego Franka, pana Anatola czy pana Kazia. Ja chciałem dotrzeć do Jerzwałdu by po raz kolejny zobaczyć dom, w którym mieszkał i pisał nasz Mistrz Zbigniew Nienacki.
Oczywiście kilka dni wcześniej zadzwoniłem do obecnego właściciela dawnego domu Nienackiego, Pana Bogusława Godyckiego, z zapytaniem czy mógłbym Go odwiedzić na kilka chwil. Gospodarz domu jest bardzo miłym człowiekiem, który jeśli tylko pozwala Mu na to czas chętnie opowiada o Nienackim. Wspomnieliśmy nasz poprzedni zlot w 2012 roku w czasie którego również byliśmy w Jerzwałdzie. Pokazałem Panu Godyckiemu album z tamtego zlotu, patrząc na zdjęcia przypomniał sobie naszą wesołą ówczesną gromadkę.


Obrazek
Bociany na łące w Jerzwałdzie
fot. Czesio1

Obrazek
Dawny dom Nienackiego
fot. Czesio1

Obrazek
Tabliczka na dawnym domu Nienackiego
fot. Czesio1

Chwilę później dotarła tu Hanka, która również zmierzała do Fromborka na zlot i także postanowiła zjechać z głównej trasy aby zobaczyć dawny dom Nienackiego.

Obrazek
Czesio1 i Hanka na tle Jeziora Płaskiego przed dawnym
domem Nienackiego

fot. Czesio1

Akurat w tym czasie gościem Pana Godyckiego był aktor filmowy, teatralny i dubbingowy Jarosław Boberek, czyli słynny dubbingowy Kaczor Donald.
Zeszliśmy bliżej jeziora, gdzie pasły się konie Pana Godyckiego.


Obrazek
Hanka przy koniach Pana Godyckiego, w oddali na tarasie
Pan Boberek

fot. Czesio1

Obrazek
Hanka przy koniach Pana Godyckiego
fot. Czesio1

A nieco niżej znajdował się słynny mostek przed domem, na którym na zdjęciu uwieczniony został niegdyś Nienacki ze swoim psem. Mostek dziś jest już delikatnie podpróchniały i grozi załamaniem się pod ciężarem nieostrożnej osoby co niechybnie doprowadziłoby do nieplanowanej kąpieli w zimnej i brudnej wodzie.

Obrazek
Słynny mostek przed dawnym domem Nienackiego
fot. Czesio1

Obrazek
Czesio1 na mostku niczym niegdyś Nienacki z psem
fot. Czesio1

Kilka zdjęć na tle dawnego domu Nienackiego i pożegnaliśmy gościnnego Gospodarza.

Obrazek
Hanka przy dawnym domu Nienackiego
fot. Czesio1

Skierowaliśmy swoje pojazdy na pobliski cmentarz, na którym spoczywają doczesne szczątki Zbigniewa Nienackiego.

Obrazek
Grób Zbigniewa Nienackiego
fot. Czesio1

Obrazek
Czesio1 odczytuje napis na nagrobku Nienackiego
fot. Czesio1

Obrazek
Czesio1 przy grobie Zbigniewa Nienackiego
fot. Czesio1

Cóż za niesamowity zbieg okoliczności sprawił, że akurat w tym samym czasie przyjechała tam jakaś pani ze swoim nastoletnim synem i oni również chcieli odwiedzić grób Nienackiego. Nawiązaliśmy z nimi rozmowę, opowiedzieliśmy o nas, o forum, o tym że zmierzamy na kolejny zlot tym razem do Fromborka. Zdziwieni byli, że są tacy ludzie, którzy poszukują książkowych śladów przygód Pana Samochodzika. To jeszcze mocniej utwierdza mnie w przekonaniu, że takich pozytywnie zakręconych ludzi jak my jest na tym świecie jeszcze wielu. I że to tylko kwestia czasu gdy odnajdą się wspólnie w jednym miejscu. Na forum przygodowym im. Pana Samochodzika.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

2. Czesio1


Spotkanie z dawnymi władzami Fromborka


Opuściliśmy z Hanką Jerzwałd i przez Zalewo i Małdyty wróciliśmy na drogę w stronę Elbląga. Najlepiej byłoby dojechać szosą S7 do samego niemalże miasta i dopiero tam skręcić na dawną berlinkę. My jednak chcieliśmy dotrzeć do Fromborka śladami Pana Tomasza.
„Za Pasłękiem rozstaliśmy się z międzynarodową drogą E 81, prowadzącą z Warszawy do Gdańska, i skręciliśmy na wąską szosę do Młynar. Potem szosa ta przeskakuje nad autostradą Elbląg — Kaliningrad i robiąc ogromny łuk, prowadzi przez Jędrychowo do Fromborka. Już od Pasłęka jedzie się przez Wysoczyznę Elbląską, a im bliżej Fromborka, tym więcej spotyka się owych przepięknych wąwozów, wyrytych przez erozję w równinie morenowej, wypiętrzonej kiedyś przez ogromny jęzor lodowca. Wąwozy te — jak już wspomniałem — są bardzo malownicze i na ogół lesiste.”.
Do Formborka dotarliśmy kilkanaście minut po 13—ej.


Obrazek
Frombork przed nami
fot. kadr z filmu zlotowego

Mieliśmy jeszcze ponad dwie godziny do spotkania z władzami Fromborka. Podaliśmy nasze personalia w recepcji kempingu i zakwaterowaliśmy się w domkach. A właściwie bardziej adekwatne będzie stwierdzenie, że to Hanka się zakwaterowała ja bowiem zamierzałem biwakować w wehikule.
Korzystając z wolnego czasu i pięknej pogody podjechaliśmy do Fromborka żeby zobaczyć niespodziankę, którą przygotowaliśmy na ten zlot. Ale na razie o tym sza.
Wróciliśmy na kemping, a wkrótce dojechał kolejny uczestnik zlotu Eksplorator63. Przywiózł ze sobą masę gadżetów forowych, plakietki, naklejki i przede wszystkim ogromny forowy baner. Postanowiliśmy rozwiesić baner w widocznym miejscu. W czasie jednej z prób powieszenia banera przy wjeździe na kemping osunęła się drabinka i Czesio po betonowym słupie zjechał kilka metrów w dół. Efektem przetarcie na rękach i brzuchu i konieczna wizyta w aptece we Fromborku. Przygoda była więc już na samym początku zlotu.
Ostatecznie baner udało się powiesić w innym miejscu.


Obrazek
Forowy baner na kempingu
fot. Czesio1

Teraz mogliśmy wszem i wobec ogłosić, że:
XII FOROWY ZLOT ZAGADKOWY ROZPOCZęTY!!
Wybiła godz. 16:00 i po chwili dojechali długo oczekiwani goście. Najpierw nasz Przyjaciel z forum czekoz czyli Czesław Kozłowski w towarzystwie swojej małżonki Leny, a wkrótce Pani Krystyna Lewańska i Pan Zbigniew Kędziora. Pani Lewańska była Burmistrzem a Pan Kędziora Zastępcą Burmistrza Fromborka gdy w 2012 roku przybyliśmy tu po raz pierwszy.


Obrazek
Z prawej Pani Krystyna Lewańska, pierwszy z lewej
Pan Zygmunt Kędziora, zdjęcie z 2012 roku

fot. Czesio1

Zasiedliśmy przy stoliku przed kempingiem. Potoczyła się wesoła pogawędka. Nie mogło oczywiście obyć się bez wspomnień sprzed pięciu laty. Miło nam było, że dawni włodarze grodu Kopernika pamiętają naszą wizytę. Od pani Krystyny otrzymaliśmy upominek w postaci pamiątek z Fromborka. Zrewanżowaliśmy się płytą CD z nagranym przez Forowiczów audiobookiem „Pan Samochodzik i zagadki Fromborka”.
Później ustaliliśmy wspólnie z Panem Czesławem plan na kolejne dni. Pięknie nam to wszystko rozpisał kto i kiedy będzie się nami opiekował. Z kim będziemy zwiedzać Katedrę, z kim poszukamy obozowiska Batury a kim będziemy przedzierać się przez krzaczory na Diablej Górze i w Wąwozie Straszliwego Asa. Wszystko było dopracowane ze szczegółami. Nie pozostało nam nic innego jak tylko przygotować się na wspaniałe przygody.
Przygody śladami Pana Samochodzika we Fromborku...
Ostatnio zmieniony 09 mar 2021, 08:35 przez Czesio1, łącznie zmieniany 1 raz.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

3. Czesio1


Wieczorne ognisko


Pierwsze spotkanie z Gospodarzami fromborskiej ziemi za nami. Z każdą godziną przybywali kolejni Zlotowicze. Meldowali się w recepcji po czym kwaterowali gdzie były wolne miejsca.
Zbliżał się wieczór, trzeba było przygotować ognisko. Miejsce było niezmienne od lat, teraz trzeba tylko przygotować opał. Pan z recepcji wskazał nam miejsce gdzie były nacięte klocki z usuwanych drzew, trzeba tylko je sobie przywieźć. Taczka się znalazła, chętni również, więc ruszamy po drwa na ognisko.
Nawieźliśmy tyle by wystarczyło również na kolejne wieczory. Jeszcze tylko narąbać szczapy...


Obrazek
TomaszK jako pierwszy chwycił za siekierę
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Kto następny?
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Eksplorator63 w akcji
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Czy tak dobrze?
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Hanka też spróbowała swoich sił
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
A co, nie mówiłam, że dam radę?
fot. kadr z filmu zlotowego

...i można rozpalać ognisko. Tego rytuału w zastępstwie nieobecnego na razie Mysikrólika dokonał Barabasz.

Obrazek
Barabasz rozpala ognisko
fot. kadr z filmu zlotowego

Płonące wesoło ognisko wywabiło z domków kolejnych Zlotowiczów, którzy zdążyli już się rozlokować. Na stole pojawiły się przeróżne smakołyki. Przede wszystkim kiełbaska, którą nadziewaliśmy na metalowe pręty i smażyliśmy nad ogniem. Do tego chlebek, pomidorki, ogóreczki i inne dodatki, których nie zdołałem spamiętać dopełniły wieczornego posiłku. A wszystko zakrapiane domowymi trunkami.

Obrazek
Hanka w towarzystwie dwóch Tomaszów:
K. z lewej i L. z prawej

fot. kadr z filmu zlotowego

Nie zabrakło przy ognisku wesołych rozmów. Powspominaliśmy nasze poprzednie zloty, również ten sprzed pięciu laty gdy tu, w tym samym miejscu również piekliśmy nad ogniskiem kiełbaskę.
Ognisko płonęło do późnych godzin nocnych podsycane kolejnymi szczapami drew. Mając na uwadze konieczność wczesnego zerwania się z łóżek następnego dnia (wszak to dopiero początek zlotu!) coraz to ktoś umykał do swojego domku. Umknąłem w końcu i ja by ułożyć swoje ciało w śpiworku na rozkładanych siedzeniach wehikułu. Pierwsza noc na fromborskiej ziemi przed nami. Dobranoc Zlotowicze...
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

4. Czesio1


Poranne śniadanie


Pierwsza noc spędzona na fromborskiej ziemi już za nami. Domki na kempingu były skromne, pozbawione luksusu ale najważniejsze było dla nas to, że mieliśmy gdzie ułożyć się do snu. Na zloty jeździmy przecież nie po to, żeby siedzieć w domkach przed telewizorami czy komputerami lecz po to aby przeżyć przygodę.
Dla mnie przygodą był również sam nocleg bowiem wzorem poprzednich zlotów postanowiłem noce spędzać w swoim wehikule. Na rozkładanych siedzeniach jak to nie raz zwykł czynić Pan Samochodzik. Ostatecznie trzysta sześćdziesiąt kilka nocy spędzam w zwykłym łóżku to na kilka nocy można a nawet wskazane jest oderwać się od szarej codzienności.
Kiedy tylko pojawiły się pierwsze promienie słońca coraz to jakaś postać pojawiała się przed domkiem i z ręcznikiem na ramieniu oraz przyborami do toalety w ręku raźnym krokiem szła w stronę kempingowej prysznicowni.
Po porannej toalecie zgromadziliśmy się przed jednym z domków, gdzie ustawiliśmy dwa a może trzy drewniane stoły. Każdy przyniósł ze swoich bagażów różne przysmaki, dziewczyny zarobiły herbatę, kawę, rozpoczęła się wspólna biesiada przy wesołych rozmowach. To też jeden z tych momentów zlotów, które bardzo nas do siebie zbliżają, sprawiają, że tęsknimy za kolejnymi zlotami.


Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Poranne śniadanie
fot. kadr z filmu zlotowego

Och, czegóż nie było na tych stołach! Pieczywo różnego gatunku. Bułeczki, chlebek, pomidorki, ogóreczki podwójne, smalczyk, dżemik i inne frykasy, których nie zdołałem zapamiętać. Do tego różne rodzaje kaw i herbat. Nikt nie odszedł głodny od stołu.
Zapowiadał się piękny dzień.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

5. Czesio1


Spotkanie ze Zbigniewem Kędziorą


Po śniadaniu punktualnie o godzinie dziewiątej zebraliśmy się na placu przed recepcją kempingu.

Obrazek
Zlotowicze o poranku na parkingu kempingowym
fot. Czesio1

Po chwili nadjechał nasz dzisiejszy Przewodnik Pan Zbigniew Kędziora. Część z nas miała już okazję Go poznać podczas poprzedniego zlotu we Fromborku, pięć lat temu. Wtedy Pan Zbyszek był zastępcą Burmistrza grodu Kopernika i również dzięki Niemu odkryliśmy wiele tajemnic Fromborka.

Obrazek
Pan Zbigniew Kędziora
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Pan Zbigniew Kędziora
fot. kadr z filmu zlotowego

Nie inaczej miało być również i tym razem. Plany bowiem były wielkie.

Obrazek
Od lewej: Yvonne, Barabasz, Sokole Oko, Hanka,
TomaszL i Janusz

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Od lewej: Eksplorator63, zbychowiec, Yvonne, Barabasz i Sokole Oko
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Ater, Eksplorator63
i zbychowiec

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Adam z psem i Ater
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Czesio1
fot. kadr z filmu zlotowego

Pan Zbyszek wspomniał nasze poprzednie spotkanie z 2012 roku, a następnie pokrótce przedstawił nam plan na dzisiejsze przedpołudnie. Miał się bowiem zająć nami właśnie do godziny 12-ej. O tej porze rozpoczynał dyżur w Muzeum w Braniewie dokąd mieliśmy wspólnie dotrzeć.

Obrazek
Kolejność miejsc do zwiedzenia delikatnie wymienimy...
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
...ale wszystko będzie tak jak w książce "PS i zagadki Fromborka"
fot. kadr z filmu zlotowego

A zatem ruszamy w poszukiwaniu śladów bytności we Fromborku Pana Tomasza i szajki Waldemara Batury...
Ostatnio zmieniony 12 mar 2019, 09:32 przez Czesio1, łącznie zmieniany 1 raz.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

6. Czesio1


Port i dawna plaża miejska


Kawalkadą kilku wehikułów wyruszyliśmy szukać śladów Pana Tomasza we Fromborku i okolicach. Zaparkowaliśmy samochody w centrum miasteczka, tuż przy Wieży Wodnej. Zeszliśmy po schodach do niewielkiego parku.

Obrazek
Eksplorator63 na czele pierwszej grupki
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Piękna pogoda więc na twarzach Zlotowiczów gości uśmiech
fot. kadr z filmu zlotowego

Tam zatrzymaliśmy się przed pomnikiem pamięci ofiar ludzi, którzy zginęli w trakcie przeprawy przez Zalew Wiślany i Mierzeję Wiślaną na przełomie stycznia i lutego 1945 roku.

Obrazek
Obelisk pamięci ofiar przeprawy przez Zalew i Mierzeję Wiślaną
fot. Czesio1

„Bezsensowny rozkaz gauleitera Prus, Ericha Kocha, zmusił do ewakuacji ludność Warmii i Mazur. Była mroźna zima, zadymki śnieżne. Po oblodzonych drogach jak widma wlokły się kolumny chłopskich wozów, na których wieziono resztki dobytku, małe dzieci, otulone chustkami kobiety. Tysiące, dziesiątki tysięcy takich wozów ciągnęło nad Zalew Wiślany, nad Bałtyk, gdzie — jak mówili hitlerowcy — czekać miały okręty, aby ich wywieźć poza zasięg działań wojennych. Iluż tych wypędzonych ze swych domostw ludzi zmarło po drodze z głodu i chłodu? A ci, co dotarli nad skuty lodem Zalew Wiślany — nie zastali tam żadnych okrętów. Powiedziano im wówczas, że okręty czekają za mierzeją i trzeba się tam dostać po lodzie. I znowu tysiące wozów ciągnęło przez zalew, grzęznąc w błotnistym śniegu, wpadając w szczeliny lodowe. Siekł ich lodowaty deszcz ze śniegiem, na ogromnej przestrzeni pokrytego topniejącym lodem zalewu nie było gdzie się ogrzać. Ludzie marzli na wozach lub tonęli w przeręblach. Pod kołami wozów zapadał się kruchy lód. Powiadają, że prawie pół miliona ludzi zginęło podczas tej tragicznej wędrówki donikąd, bo żadne okręty i barki nie czekały na nich na morzu.”
Jak dowiadujemy się z kamiennego pomnika 450 tysięcy mieszkańców Prus Wschodnich przeżyło ten exodus.

Obrazek
Obelisk pamięci ofiar przeprawy przez Zalew i Mierzeję Wiślaną
fot. Czesio1

Wysłuchawszy krótkiego wykładu z historii ruszyliśmy w stronę fromborskiego portu.
„— Odprowadzę cię, Baśka — zaproponowałem.
Chłopiec natychmiast zrozumiał, że chcę z nim porozmawiać na osobności. Poszliśmy piaszczystym brzegiem Zalewu Wiślanego w stronę fromborskiej przystani.
— Nasz obóz znajduje się nad brzegiem zalewu, ale po drugiej stronie przystani, za torem kolejowym — wyjaśnił Baśka. — Łatwo pan będzie mógł trafić do nas.”


Obrazek
Nieużywane tory kolejowe we Fromborku
fot. Konfiturek

„Fromborska przystań nie jest duża. Składa się z szerokiego obmurowanego basenu, gdzie właśnie kołysało się na falach kilka motorówek, jachtów i łodzi rybackich. Z przystani wbijała się w wody zalewu dość długa ostroga betonowego falochronu, osłaniającego basen. Na końcu falochronu świeciła maleńka latarnia. Tu przybijały jachty i statki żeglugi gdańskiej.”

Obrazek
Przystań we Fromborku
fot. Konfiturek

Obrazek
Statki cumujące w porcie
fot. Konfiturek

Z fromborskiej przystani skierowaliśmy się wzdłuż torów do miejsca dawnej plaży miejskiej. Część z nas zrezygnowała z tej wycieczki bowiem nasz Przewodnik ostrzegł nas, że do miejsca tego nie wiedzie żadna wydeptana dróżka lecz trzeba się przedzierać przez krzaczory a zapewne i przez pokrzywy.
Nie takie przeszkody jednak już pokonywaliśmy więc i tym razem spora grupa śmiałków ruszyła w ślad za Panem Zbyszkiem. Najpierw droga wiodła przez nieużywane już tory kolejowe, które z każdym metrem znikały pod gęstymi zaroślami i pokrzywami. Po kilkunastu metrach skręciliśmy ku wodom Zalewu Wiślanego i po chwili naszym oczom ukazało się coś co podobno było kiedyś plażą miejską. Trudno nam było w to uwierzyć patrząc na zarośnięty brzeg zalewu i zaśmiecony teren.


Obrazek
Dawna plaża miejska
fot. Czesio1

Obrazek
Dawna plaża miejska a na niej Ater
fot. kadr z filmu zlotowego

Pan Kędziora twierdził, że prawdopodobnie to miejsce miał na myśli Zbigniew Nienacki pisząc „Zagadki Fromborka” i umieszczając pierwsze obozowisko Pana Tomasz i Cagliostro tuż po przyjeździe do grodu Kopernika.
Na tablicy miejsc samochodzikowych, która jak się dowiemy w jednej z kolejnych opowieści plaża miejska została zaznaczona po drugiej stronie przystani. Tam bowiem można w sezonie letnim spotkać kilka osób, które wystawiają twarz do słońca jak również moczą nogi w wodach Zalewu Wiślanego


Obrazek
Pan Kędziora opowiada o plaży miejskiej we Fromborku
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Pan Kędziora opowiada o plaży miejskiej
we Fromborku

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Co oni zrobili z takim pięknym miejscem - kręci
głową Mysikrólik

fot. kadr z filmu zlotowego

„Siedzieliśmy na brzegu Zalewu Wiślanego, w pobliżu plaży miejskiej we Fromborku. Właśnie tam, nieco dalej od miasta, zdecydowałem się rozbić swój pierwszy biwak.
Cagliostro rozstawił mój namiot, nadmuchał pożyczony ode mnie materac i rozłożył dwa koce. Jego zwierzaki, nakarmione i zmęczone podróżą, spały w namiocie w specjalnie przygotowanych pudełkach, które wiózł ze sobą Cagliostro.
Zapadł wieczór. Na maszynce gazowej przyrządziliśmy kolację z moich zapasów i teraz, siedząc na piasku omywanym przez fale zalewu, patrzyliśmy ponad czarną tonią w stronę Mierzei Wiślanej.
Za naszymi plecami, nieco na lewo, leżał Frombork rozjarzony światłami. Gdzieś z dala dochodził śpiew młodych głosów, to zapewne jakąś wieczorną zabawę organizowali harcerze, biorący udział w operacji „Frombork 1001”. Ale tu, nad brzegiem zalewu, było cicho i pusto, tylko fale wypływające na brzeg szeleściły monotonnie.”


Obrazek
Czarna toń Zalewu Wiślanego
fot. Konfiturek

Obrazek
Frombork w oddali za plecami Tomasza i Cagliostro
fot. Konfiturek
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

7. Czesio1


Obozowisko Batury u ujścia Baudy


Szukając miejsca dawnego obozowiska szajki Batury wyjechaliśmy z Fromborka w stronę Braniewa. Po około dwóch kilometrach skręciliśmy w lewo w drogę wiodącą przez las. Wąska to była droga, wyboista ale czuliśmy za jej zakrętem czeka na nas przygoda.
„Oto do obozowiska Batury polną drogą podjechał czarny wartburg, (...)”

Obrazek
W drodze do miejsca domniemanego obozowiska
Waldemara Batury

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Droga po której jechał Stefan swoim wartburgiem
fot. kadr z filmu zlotowego

Tą właśnie drogą przyjechał do Batury Stefan po skradzione z drugiego schowka kielichy. Miejsce na swój obóz wybrał sobie Batura wspaniałe. I na tyle blisko do Fromborka żeby móc na własną rękę szukać schowków pułkownika Koeniga i jednocześnie na tyle daleko, żeby uniemożliwić wytropienie obozowiska przez Tomasza i pomagających mu harcerzy.
I oto tego sierpniowego przedpołudnia przybyliśmy w to miejsce i my.


Obrazek
Nasz Przewodnik Zbigniew Kędziora
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Zlotowicze na mostku nad Baudą
fot. Czesio1

Zgromadziliśmy się na mostku nad Baudą aby posłuchać paru kolejnych ciekawostek od Pana Zbyszka Kędziory. Z miejsca tego przy dobrej pogodzie widać oddaloną o kilka kilometrów Fromborska Katedrę. Jeśli bywał w tym miejscu i Waldemar Batura to zaiste piękny miał widok. Mógł patrzeć na Frombork uśmiechając się pod nosem, że znowu udało mu się wyprowadzić w pole Tomasza. Albo raczej wprowadzić do pułapki w podziemiach katedry.

Obrazek
Bauda zmierzająca do swojego ujścia
fot. Czesio1

Obrazek
Bauda zmierzająca do swojego ujścia
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Bauda z drugiej strony mostku
fot. Czesio1

Nie widział biedaczysko, że być może w tym samym momencie, z najmniej spodziewanej strony, czyli rzeki Baudy, obserwują go gałki oczne potężnego Asa. Aż tu bowiem dnem rzeki posłała swojego robota Ala aby obserwować jak zachowuje się w terenie.
„Ala przekręciła jakąś gałkę na pulpicie sterowniczym i zaraz ukazał się nowy obraz. Zobaczyłem piaszczysty cypel, a na nim namiot turystyczny. Obok namiotu stał czerwony mustang Waldemara Batury. Po chwili dostrzegłem Baturę. Rozebrany do majteczek kąpielowych leżał na piasku nad wodą, a towarzyszyła mu panna Anielka, również w kostiumie kąpielowym.
— Co to jest? Co ja widzę? — zakrzyknąłem.
— Ogląda pan obóz Waldemara Batury.
— Ale jakim cudem go oglądam?
— Posłałam Asa korytem rzeki Baudy — tłumaczyła Ala. — As w tej chwili jest zanurzony w wodzie. Wystaje nad powierzchnią tylko kopułka z oczami, które są kamerami telewizyjnymi i reflektorami. As przekazuje obraz, który widzi.”


Obrazek
Bauda po prawej a po lewej domniemane obozowisko
szajki Waldemara Batury

fot. kadr z filmu zlotowego

„Obóz Batury stał na pustkowiu, w pobliżu nie było żadnego człowieka. Chyba tylko ptak mógłby niezauważalnie zbliżyć się do namiotu.”

Obrazek
Domniemane miejsce obozowiska Batury
fot. Czesio1

Okolica rzeczywiście spokojna, miejsce świetnie nadające się na rozłożenie obozu dla kogoś kto pragnie być z dala od tłumów ludzi. Jedno czego żałowałem to tego że mamy tak mało czasu i że nie mamy ze sobą kajaków. Fajnie by było popłynąć Baudą aż do samego ujścia do Zalewu Wiślanego. To przecież tak blisko stąd.
Ale czas nas gonił. Wsiedliśmy ponownie do naszych wehikułów i ruszyliśmy w drogę powrotną do Fromborka.
Po prawej stronie przed naszą bazą kempingową minęliśmy miejsce w którym kiedyś była stacja benzynowa. To tu w książce tankowała paliwo do czerwonego mustanga Czarna Anielka. To tu za szybą jej wozu Tomasz ujrzał pod przykrytym kocem sumiaste wąsy podobne do tych jakie miał staruszek Dąbrowski. I to właśnie tu rozpoczął się pościg za panną Anielką zakończony dopiero pod granicznym szlabanem...


„Pomknęliśmy w stronę stacji benzynowej, a błękitny opel inżyniera Zegadły dopiero po chwili ruszył za nami.
Od momentu porwania minęło już chyba kilkanaście minut, a przecież przy stacji benzynowej zobaczyliśmy czerwonego mustanga. Panna Anielka zatankowała już benzynę, a teraz dolewała oliwy do silnika. Przez chwilę odniosłem wrażenie, że czerwony mustang specjalnie tu na nas czeka. Lecz wrażenie to zaraz minęło.
Zauważyłem, że w mustangu nie było żadnego mężczyzny. Na tylnym siedzeniu leżał tylko jakiś tłumok nakryty kocem.
Wysiadłem z wehikułu i skierowałem się do panny Anielki. Jednocześnie zajrzałem przez szyby do wnętrza jej wozu. A wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Ktoś ukryty pod kocem jakby usiłował się uwolnić. Na moment ujrzałem czyjąś twarz. Twarz ta miała sumiaste wąsy staruszka.”


Obrazek
W pogoni za mustangiem Batury, który "uprowadził"
staruszka Dąbrowskiego

fot. kadr z filmu zlotowego
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Barabasz
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 3879
Rejestracja: 25 sie 2015, 10:43
Miejscowość: Antoninów
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 114 razy
Otrzymał podziękowań: 137 razy

Post autor: Barabasz »

8. Barabasz


Muzeum w Wielkim Wierznie


Razem z naszym przewodnikiem po Fromborku pojechaliśmy do wsi Wielkie Wierzno do gospodarstwa gdzie mieści się domowe muzeum starych przedmiotów codziennego użytku. Po krótkiej chwili wyczekiwania przywitał nas sympatyczny gospodarz Józef Kuciak ze swoją mamą. Gospodarzowi bardzo spodobała się nasza forowa przypinka, którą dostaliśmy od Eksploratora63 i poprosił o taką w prezencie. Z uwagi na to, że wszystkie eksponaty mieszczą się w niewielkich pokojach mieszkalnych, podzieliliśmy się na dwie grupy dla większej swobody podziwiania zbiorów.

Obrazek
Józef Kuciak, właściciel prywatnego muzeum w Wielkie Wierzno
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
A taką odznakę to i ja poproszę
fot. kadr z filmu zlotowego

W pierwszej izbie oglądaliśmy bogatą kolekcję butelek z różnych lat i po rożnych płynach oraz inne przedmioty domowego użytku jak pojemniki na artykuły spożywcze, karafki i kufle. Jednak dopiero w izbie na piętrze mogliśmy zapoznać się z ogromem zbiorów gospodarza. Po wąskich schodkach udaliśmy się na górę i naszym oczom ukazał się pokój cały zastawiony przedmiotami z minionej epoki. Przedmiotów było tam tak dużo, że z trudem znajdowaliśmy miejsce, aby na coś nie wpaść. Zbiory przedstawiały ogromna różnorodność, zarówno narzędzi wykorzystywanych na wsiach i miejscach domach, przedmioty z wyposażenia sklepów, części wojskowego umundurowania i uzbrojenia, ozdoby i wiele takich, które nie sposób było zgadnąć do czego służyły.

Obrazek
Elektryczna maszyna licząca
fot. Czesio1

Obrazek
Naczynia domowe
fot. Czesio1

Obrazek
Maszyna do pisania
fot. Czesio1

Obrazek
Kolejne części zbiorów butelek
fot. Czesio1

Obrazek
Zegary
fot. Czesio1

Obrazek
Maselnice
fot. Czesio1

Obrazek
Butelka po lemoniadzie
fot. Czesio1

Obrazek
Przędzarki
fot. Czesio1

Obrazek
Nożyce
fot. Czesio1

Obrazek
Do czego służą te narzędzia?
fot. Czesio1

Obrazek
Wagi
fot. Czesio1

Obrazek
Obowiązkowy wpis pamiątkowy
fot. Czesio1

Wszystko trochę na kupie ale gospodarz obiecał, że po remoncie domu wszystko będzie dużo lepiej wyeksponowane. Wszystkie zabytkowe przedmioty bardzo ciekawe i już niespotykane poza takimi klimatycznymi domowymi muzeami.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Barabasz
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 3879
Rejestracja: 25 sie 2015, 10:43
Miejscowość: Antoninów
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 114 razy
Otrzymał podziękowań: 137 razy

Post autor: Barabasz »

9. Barabasz


Wiadukt nad berlinką


„Oto zbliżyliśmy się do elbląskiej autostrady, na którą dużą okolnicą wjechał czerwony mustang i ku naszemu zdziwieniu pomknął w stronę radzieckiej granicy.”

Obrazek
Dawna okolnica która prowadziła na autostradę
fot. Czesio1

Całą kawalkadą samochodów zatrzymaliśmy się na jednym z wiaduktów przecinających drogę ekspresową wybudowanej w miejsce starej „berlinki”. Z tego miejsca mogliśmy w pełnej krasie obejrzeć jak przebiegała stara niemiecka autostrada. Co jakiś kawałek z pod trawy wyglądały fragmenty betonowej drogi sprzed lat. Na jej fragmentach przebiega już współczesna asfaltowa droga ekspresowa S22.

Obrazek
Dawna berlinka
fot. kadr z filmu zlotowego

„Jak każda autostrada, tak i ta nie ma żadnego skrzyżowania, wszystkie przecinające ją drogi prowadzą albo pod nią, albo nad nią przez specjalnie zbudowane wiadukty i mosty. Z bocznych dróg wyjeżdża się okólnicami, co zwiększa widoczność i pozwala bezpiecznie włączyć się do ruchu na autostradzie, na której można rozwijać dużą szybkość.”

Obrazek
Jeden z wiaduktów nad dawną berlinką
fot. kadr z filmu zlotowego
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Barabasz
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 3879
Rejestracja: 25 sie 2015, 10:43
Miejscowość: Antoninów
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 114 razy
Otrzymał podziękowań: 137 razy

Post autor: Barabasz »

10. Barabasz


Berlinka


„Berlinka” czyli potoczna nazwa byłej niemieckiej autostrady, która miała połączyć Berlin z Królewcem. Droga nigdy nie została ukończona, a na jej fragmentach wybudowano drogę ekspresową S22, biegnąca od Elbląga do granicy z Rosją.

Obrazek
Nasz przewodnik Zbigniew Kędziora opowiada o berlince
fot. kadr z filmu zlotowego

„I tu o autostradzie słów kilka, niezbędnych dla wyjaśnienia całej akcji.
Niemcy zaprojektowali budowę ogromnej, dwustrumiennej autostrady, łączącej Elbląg z Królewcem. Zrealizowano jednak tylko jeden odcinek tego projektu, i to częściowo. Autostrada posiada jeden betonowy strumień, budowę drugiego zarzucono.
Jak każda autostrada, tak i ta nie ma żadnego skrzyżowania, wszystkie przecinające ją drogi prowadzą albo pod nią, albo nad nią przez specjalnie zbudowane wiadukty i mosty. Z bocznych dróg wyjeżdża się okólnicami, co zwiększa widoczność i pozwala bezpiecznie włączyć się do ruchu na autostradzie, na której można rozwijać dużą szybkość.
Ale autostrada Elbląg-Królewiec jest dzisiaj zupełnie martwa, albowiem wraz z podziałem Prus między Polskę i Związek Radziecki straciła swoje znaczenie komunikacyjne i militarne. Jest ona niepotrzebna w naszej sieci dróg, gdyż przecina ją granica państwowa. Przejścia graniczne są w zupełnie innych miejscach, ludność korzysta z dróg bocznych, bardziej przydatnych, bo łączących wsie i osiedla.”


Obrazek
Berlinka
fot. kadr z filmu zlotowego
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Barabasz
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 3879
Rejestracja: 25 sie 2015, 10:43
Miejscowość: Antoninów
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 114 razy
Otrzymał podziękowań: 137 razy

Post autor: Barabasz »

11. Barabasz


Pościg za mustangiem Batury


Czesio zorganizował także na berlince pokazowy pościg Tomasza za Mustangiem Batury, co ciekawe prędkości osiągane przez aktorów były porównywalne z tymi co osiągał wehikuł Pana Samochodzika z silnikiem Ferrari 410 SuperAmerica.

„Do granicy pozostawało jeszcze kilkanaście kilometrów pustej autostrady. Rozpoczął się prawdziwy pościg.”

Obrazek
Pusta autostrada
fot. Czesio1

„Nie wiem, jaką maksymalną szybkość potrafi rozwinąć mustang. Ale już po kilku minutach jazdy autostradą spostrzegłem, że strzałka szybkościomierza wehikułu dotknęła liczby sto sześćdziesiąt. Nie był to jednak jeszcze koniec. Mustang mknął coraz szybciej i szybciej. Błękitny opel zaczął pozostawać w tyle...
A wtedy wydarzyło się coś takiego, co spowodowało, że z piersi panny Ali wydobyło się radosne westchnienie. Zaś magister inżynier Zegadło wpadł w takie zdziwienie, że o mało nie zjechał z autostrady i swoim błękitnym oplem nie wpadł do rowu.
Już owe sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę budziło zdumienie panny Ali. Mrugając oczami z niedowierzaniem patrzyła na licznik wehikułu, bo w głowie jej się nie mogło pomieścić, aby „rupieć” osiągał tak wielką prędkość. Ale ja jeszcze mocniej przycisnąłem pedał gazu.”


Obrazek
Pościg za mustangiem Batury
fot. kadr z filmu zlotowego

„Trzysta pięćdziesiąt koni mechanicznych samochodu Ferrari 410 przyśpieszyło swój bieg. Trzysta pięćdziesiąt koni mechanicznych ruszyło z kopyta, jakby ktoś strzelił z bata. W dwunastu cylindrach żywiej zagrała krew samochodu — żółta, wysokooktanowa benzyna. Dwa gaźniki tłoczyły benzyną do cylindrów.
Sto siedemdziesiąt. Dwieście... Dwieście dziesięć... Dwieście dwadzieścia...”


Obrazek
Mustang Batury coraz bliżej
fot. kadr z filmu zlotowego
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Anna
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 311
Rejestracja: 15 lip 2013, 22:56
Miejscowość: z Krainy Deszczowców
Płeć: Kobieta
Podziękował;: 0
Otrzymał podziękowań: 0

Post autor: Anna »

12. Anna


Muzeum w Braniewie


Zlot we Fromborku pełen był niespodzianek. Nie przypuszczałam, że tak wiele można zobaczyć; mając do dyspozycji tylko kilka dni; ale organizatorzy – którym niniejszym jeszcze raz dziękuję, zadbali abyśmy każdą chwilę mieli wypełnioną po brzegi.
Przemiła pani kustosz, którą poznaliśmy w poprzedniej relacji – przekazała nas „konkurencji” tj. Towarzystwu Miłośników Braniewa – będącemu i właścicielem, i organizatorem ekspozycji muzealnej. Widać było wielką pasję, która pomogła niewielkiej grupie zapaleńców, zgromadzić potrzebne pozwolenia i fundusze konieczne do przystosowania gmachu (byłej biblioteki) do pełnienia funkcji ekspozycji muzealnej.


Obrazek
Muzeum w Braniewie
fot. Czesio1

Po krótkim wprowadzeniu w historię Braniewa i regionu bezpośrednio go otaczającego, zostaliśmy zaproszeni do zwiedzenia wystawy. Ale zanim do tego doszło: niespodzianka.
Muzeum, które zajmuje parter dawnego Liceum Hosianum a późniejszego Zespołu Szkół Zawodowych, ozdobione jest na swojej ścianie szczytowej szeregiem tablic pamiątkowych. Kogo tu nie ma: św. Andrzej Bobola, Sapiehowie, i oczywiście sam kardynał Stanisław Hozjusz.


Obrazek
Tablica pamięci Kardynała Stanisława Hozjusza
fot. Czesio1

Obrazek
Tablica pamięci Antonio Possevino
fot. Czesio1

Obrazek
Tablica pamięci Władysława świtalskiego
fot. Czesio1

Obrazek
Tablica pamięci Książęcej Rodzinie Sapiehów
fot. Czesio1

Obrazek
Tablica pamięci Macieja Kazimierza Sabiewskiego,
herbu Prawdzic

fot. Czesio1

Upamiętniają one bądź to lokalnych, bądź światowej sławy luminarzy nauki i literatury związanych z Braniewską uczelnią. Tablice te, docelowo mają zapełniać całą ścianę!
W środku muzeum, mieliśmy okazję podziwiać wyjątkowo różnorodną ekspozycję. Przedstawiono tam bowiem historię – od czasów dość odległych, do tych (prawie) współczesnych.


Obrazek
Eksponaty Browaru braniewskiego
fot. Czesio1

Obrazek
Gazownia braniewska z 1867 roku
fot. Czesio1

Obrazek
Fabryka cygar w Braniewie z 1885 roku
fot. Czesio1

Sale, znajdujące się na parterze budynku wypełnione są gablotami z eksponatami przedstawiającymi m.in. czasy krzyżackie; czy zw. Braniewa z Hanzą (związek kupiecki obejmujący swym zasięgiem miasta leżące na głównych szlakach kupieckich).

Obrazek
Portrety w muzeum
fot. Czesio1

Obrazek
Gablota z eksponatami codziennego użytku
fot. Czesio1

Obrazek
Gablota z eksponatami codziennego użytku
fot. Czesio1

Obrazek
Żelazka z początku XX wieku
fot. Czesio1

Obrazek
Dawne zabawki
fot. Czesio1

Obrazek
Dawne zabawki
fot. Czesio1

Obrazek
Dawne zabawki
fot. Czesio1

Obrazek
Produkty przywożone do portu braniewskiego
fot. Czesio1

Dla mnie fascynujący był niezwykle szczegółowy model kupieckiego statku –dowiedziałam się, iż nosi on dość dziwną nazwę „szmaka”, inaczej zwany „kufą holenderską”.

Obrazek
Kufa holenderska
fot. Czesio1

Mogliśmy podziwiać zachowane narzędzia rzemieślnicze, jak i wydawane tutaj książki. Interesująca była też historia dotycząca samego liceum. Ze zdziwieniem dowiedzieliśmy się, iż była to uczelnia która w okresie swojej największej świetności gromadziła wybitnych profesorów i studentów z wielu ościennych krajów.
Hozianum, swoją nazwę zawdzięcza jezuickiemu kardynałowi Hozjuszowi, który w XVI wieku zorganizował w Braniewie szkołę kształcącą zarówno świeckich, jak i zakonników. Ba, kształcono tu misjonarzy wysyłanych do...Skandynawii!


Obrazek
Ceramika budowlana
fot. Czesio1

Obrazek
Wystawa obrazów
fot. Czesio1

Obrazek
Mikołaj Kopernik
fot. Czesio1

Obrazek
Zaplecze Muzeum
fot. Czesio1

Obrazek
Zaplecze Muzeum
fot. Czesio1

Obrazek
Schody prowadzące z zaplecza Muzeum
fot. Czesio1

Muzeum, jest – jak nam powiedziano – ciągle w powijakach. Organizatorzy mają ambitne plany jego rozbudowy, przedstawienia wielu innych aspektów życia, i historii miasta.
Jako dodatkową ciekawostkę odnotowaliśmy fakt, iż podczas prac archeologicznych przy gmachu w którym obecnie jest muzeum, natrafiono na nieznane wcześniej podziemia. Miejmy nadzieję, że przy następnej wizycie będzie już wiadomo, co się w nich kryje, a nóż jakieś zapasy wielowiekowego wina mszalnego.


Obrazek
Forowy wpis do księgi pamiątkowej
fot. Czesio1

Jeśli będziecie w okolicy muzeum warto odwiedzić. Ekspozycja jest przedstawiona w tradycyjnym stylu; przeważają eksponaty, plansze czy gabloty (a nie tablice z migającymi przyciskami) i moim zdaniem to właśnie jest jej ogromną zaletą. Nie ma przeładowania nadmiarem wrażeń, można spokojnie porozmawiać z oprowadzającymi, i dowiedzieć się mnóstwa interesujących szczegółów, które na długo pozostają w pamięci!
serdecznie pozdrawiam z Krainy Deszczowcow,
Anna

Obrazek Obrazek Obrazek
Hanka
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 1920
Rejestracja: 05 maja 2014, 20:31
Tytuł: Hanka
Miejscowość: Brześć Kujawski
Płeć: Kobieta
Podziękował;: 119 razy
Otrzymał podziękowań: 107 razy

Post autor: Hanka »

13. Hanka


Odsłonięcie tablicy we Fromborku


Parę dni przed zlotem Czesio we wstępnym planie XIII Forowego Zagadkowego Zlotu Frombork 2017 r. obiecał uczestnikom niespodziankę. Nie mogliśmy się jej doczekać. Niektórzy trochę się domyślali ale dla większości z nas była to wielka niewiadoma. Szybko pochłanialiśmy pyszny obiad w restauracji „Pod Wzgórzem”, by dokładnie o godz. 16 zjawić się na placu przy Wieży Wodnej. Tam bowiem miało się wyjaśnić, co za tajemnicę przygotował dla nas nasz nieoceniony Czesio1.

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Oczekując na niespodziankę oldmalarz przygrywa na gitarze
fot. Bogusław Zych

Gdy minęliśmy budynek wieży naszym oczom ukazał się piękny widok: dokładnie naprzeciwko wejścia do wieży, u podnóża monumentalnej fromborskiej katedry, w niedalekiej odległości od pomnika naszego znakomitego uczonego Mikołaja Kopernika, czyli w miejscu godnym, najbardziej reprezentacyjnym znajdowała się Forowa TABLICA. Widniał na niej napis: Miejsca opisane w książce Zbigniewa Nienackiego „Pan Samochodzik i zagadki Fromborka”. Była bardzo duża i widoczna z daleka. W centralnym jej punkcie znajdowała się mapa Fromborka z zielonymi kółeczkami z liczbami. Dookoła mapy umieszczono legendę do niej czyli opis miejsc, które można znaleźć w powieści Nienackiego. Nie mogło również zabraknąć logo naszego Forum oraz kodu QR który po zeskanowaniu telefonem pozwoli wysłuchać forowego audioboooka. Nasza radość była ogromna.
Już za chwilę mieliśmy być świadkami bardzo podniosłej chwili, w której miało nastąpić odsłonięcie tej tablicy. Oprócz zlotowiczów na tą wyjątkową uroczystość zjawili się: Burmistrz Fromborka Pani Małgorzata Wrońska, Pan Bogusław Zych z Urzędu Miasta i Gminy Frombork, który na miejscu czuwał nad wykonaniem Tablicy, Przewodnik i przyjaciel naszego Forum Pan Czesław Kozłowski z żoną Leną, przedstawiciele miejscowych mediów, właściciele Wieży Wodnej, młodzi harcerze wraz z opiekunami oraz przebywający w mieście turyści.


Obrazek
Od lewej: Czesław Kozłowski (czekoz), Bogusław Zych i Czesio1
fot. Konfiturek

Obrazek
Witamy Burmistrz Fromborka Panią Małgorzatę Wrońską
fot. Konfiturek

Obrazek
Pani Burmistrz, Anna, Czesław i Lena Kozłowscy
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Zlotowicze oczekują na odsłonięcie tablicy
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Młodzi harcerze przy mapie
fot. Konfiturek

Obrazek
Młodzi harcerze przy mapie
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Tablica gotowa do odsłonięcia
fot. Bogusław Zych

Gdy wybiła godzina 16 uroczystość rozpoczęła się. Jako pierwszy głos zabrał Pan Czesław Kozłowski. Miło nas przywitał, powiedział parę słów na temat tablicy i przekazał głos Szefowej Miasta.

Obrazek
Czesław Kozłowski, nasz forowy czekoz rozpoczyna uroczystość
fot. Konfiturek

Obrazek
Wszyscy zasłuchani w głos czekoza
fot. Konfiturek

Obrazek
Wszyscy zasłuchani w głos czekoza
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Wszyscy zasłuchani w głos czekoza
fot. Bogusław Zych

Pani Burmistrz obiecała, że w tym roku zacznie się program „czytania dla młodzieży” i że pierwszą lekturą będzie „Pan Samochodzik i zagadki Fromborka”.

Obrazek
Burmistrz Fromborka Pani Małgorzata Wrońska
fot. Konfiturek

Obrazek
Pani Burmistrz zachęca do czytania książek
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Pani Burmistrz opowiada o tablicy
fot. Bogusław Zych

O naszym Forum zgromadzonym przepięknie i wzruszająco opowiedziała Yvonne.

Obrazek
Yvonne i Hanka gotowe do prezentacji
naszego forum

fot. Konfiturek

Obrazek
Yvonne opowiada o naszym forum
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Yvonne opowiada o naszym forum
fot. Bogusław Zych

O naszym Forum zgromadzonym przepięknie i wzruszająco opowiedziała Yvonne. Potem mogliśmy posłuchać TomaszKa, który zrelacjonował (krótko) o czym jest książka, zachęcił do jej czytania oraz jak powstała czyli o pobycie Nienackiego w grodzie Kopernika. TomaszK wraz z Czesiem są autorami tej cudnej, fantastycznej tablicy, natomiast sponsorem jest miasto Frombork z nieocenioną Panią Burmistrz.

Obrazek
TomaszK opowiada o powstaniu tablicy i o miejscach
książkowych we Fromborku

fot. Konfiturek

I nadszedł długo wyczekiwany moment, zagrały fanfary i odsłonięcia Tablicy dokonali: włodarz miasta Pani Małgorzata Wrońska i nasz Ojciec Prowadzący Czesio1. Długo nie cichły brawa, bowiem serca nasze przepełniała radość, duma i wzruszenie.

Obrazek
Pani Burmistrz dokonuje z Czesiem odsłonięcia tablicy
miejsc książkowych we Fromborku

fot. Konfiturek

Obrazek
Pani Burmistrz dokonuje z Czesiem odsłonięcia tablicy
miejsc książkowych we Fromborku

fot. Konfiturek

Obrazek
Tablica odsłonięta!
fot. Czesio1

Żeby uczcić tą podniosłą chwilę postanowiliśmy odśpiewać nasz Hymn Forowy a akompaniował nam oldmalarz. Nie mogło również zabraknąć grupowych zdjęć na pamiątkę tego wydarzenia.

Obrazek
Pamiątkowe zdjęcie z Gospodarzami Fromborka
i z młodymi harcerzami

fot. Konfiturek

Obrazek
Forowa grupówka z Gospodarzami Fromborka
fot. Konfiturek

Obrazek
Forowa grupówka z Gospodarzami Fromborka
fot. Konfiturek

Obrazek
Rozmowy przy tablicy
fot. Bogusław Zych

Obrazek
oldmalarz stroi gitarę
fot. Konfiturek

Obrazek
Forowicze odśpiewują przy tablicy hymn forowy
fot. Konfiturek

Obrazek
oldmalarz
fot. Konfiturek

Obrazek
Forowicze odśpiewują przy tablicy hymn forowy
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Forowicze odśpiewują przy tablicy hymn forowy
fot. Bogusław Zych
Hanka
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 1920
Rejestracja: 05 maja 2014, 20:31
Tytuł: Hanka
Miejscowość: Brześć Kujawski
Płeć: Kobieta
Podziękował;: 119 razy
Otrzymał podziękowań: 107 razy

Post autor: Hanka »

14. Hanka


Wieża Wodna


Po odsłonięciu Tablicy właściciele Wieży Wodnej Państwo Mirosława i Zygmunt Czarneccy zaprosili nas do jej zwiedzenia. Skorzystaliśmy z zaproszenia i weszliśmy na szczyt.

Obrazek
Zlotowicze na Wieży Wodnej
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Zlotowicze na Wieży Wodnej
fot. Bogusław Zych

Jest to zabytkowa renesansowa wieża wodociągowa z przełomu XIV i XVI w. Kiedyś zapewniała mieszkańcom wodę pitną, obecnie pełni funkcję wieży widokowej. Widok z góry zapiera dech w piersiach.
Długo podziwialiśmy wszystkie cztery strony świata (Fromborka). Na południu widać cale wzgórze katedralne ze wszystkimi okalającymi je budynkami, na północy Fromborską Przystań, błękitnoszare wody Zalewu Wiślanego i zarys Mierzei Wiślanej, na zachodzie widać Stary Dworzec i Kościół św. Wojciecha, na wschodzie zaś miejską zabudowę z pięknym Rynkiem.


Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Frombork
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Frombork
fot. Bogusław Zych

Wysłuchaliśmy trochę historii tej niezwykłej budowli i zrobiliśmy sobie kilka zdjęć.

Obrazek
Czesio1 i johny na Wieży Wodnej
fot. Bogusław Zych

Obrazek
Zlotowicze na Wieży Wodnej
fot. Czesio1
Ater
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 531
Rejestracja: 05 sie 2017, 22:54
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 27 razy
Otrzymał podziękowań: 37 razy

Post autor: Ater »

15. Ater


Obserwatorium w Roninie


W sobotni wieczór udaliśmy się całą zlotową grupą do pobliskiego Ronina licząc na dobrą pogodę, która umożliwiłaby nam obserwację nieba.

„Park Astronomiczny Muzeum Mikołaja Kopernika znajduje się niespełna 2 km na południe od Wzgórza Katedralnego we Fromborku, w miejscowości Ronin, na najwyższym wzniesieniu w okolicy zwanym Górą Żurawią, na brzegu domniemanego krateru meteorytowego. Dysponuje siedmioma pawilonami z instrumentami do obserwacji nieba – teleskopy, lunety: trzema tarasami obserwacyjnymi oraz dwoma budynkami mieszczącymi salę recepcyjną, pracownie i podręczną bibliotekę. Służy głównie celom dydaktycznym. W Parku można obejrzeć teleskopy oraz popatrzeć przez lunety na plamy słoneczne a czasem na Księżyc. Znajdują się tam także zrekonstruowane instrumenty astronomiczne, używane przez Mikołaja Kopernika oraz kopie XVII wiecznych lunet kaliskich do obserwacji plam słonecznych.”
źródło: http://frombork.art.pl/pl/obserwatorium-astronomiczne/


Niestety, tym razem się nie udało, niebo skryło przed nami wszystkie swoje tajemnice. Pozostało nam więc jedynie zwiedzanie obserwatorium z przemiłą Panią Przewodnik.


Obrazek
Nasza Pani Przewodnik po obserwatorium w Roninie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Nasza Pani Przewodnik po obserwatorium w Roninie
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Kwadrant słoneczny
fot. Czesio1

Obrazek
XIX-wieczny oryginalny instrument przjeściowy
fot. Czesio1

Obrazek
XIX-wieczny oryginalny instrument obserwacyjny
fot. Czesio1

Obrazek
Trikwetrum
fot. Czesio1

Obrazek
Sfera armilarna
fot. Czesio1

Obrazek
Pawilon obserwacyjny z obrotowa kopułą, pod którą
mieści się największy teleskop

fot. Czesio1

Obrazek
Luneta firmy Sendtner z początku XX wieku
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop wyprodukowany przez firmę Uniwersał
o średnicy zwierciadła 65 cm

fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop Uniwersał
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop 65. centymetrowy
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop Uniwersał
fot. Czesio1

Obrazek
Zlotowicze obserwują znajdujące się w oddali miasteczko
Krynica Morska

fot. Czesio1

Obrazek
Kopuła obserwacyjna
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop Repsold
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop Repsold
fot. Czesio1

Obrazek
Johny dokonuje obserwacji przez teleskop zwierciadlany
fot. Czesio1

Obrazek
Na pierwszym planie przyroda a w tle światła Fromborka
fot. Czesio1

Obrazek
Budynek recepcyjny obserwatorium
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop zwierciadlany
fot. Czesio1

Obrazek
Teleskop zwierciadlany
fot. Czesio1

Obrazek
Pawilon obserwacyjny z teleskopami zwierciadlanymi
fot. kadr z filmu zlotowego

Mimo, że niebo było zachmurzone i obserwacje Perseidów były niemożliwe, na zakończenie zwiedzania obserwatorium czekała na nas atrakcja w postaci prezentacji dotyczącej meteorytów. Łukasz mimo młodego wieku miał ogromną wiedzę o kosmicznych gościach. Dzięki niemu mogliśmy się dowiedzieć, że meteory to nie spadające gwiazdy ale wpadające w atmosferę świecące drobiny kosmicznego pyłu które nie dolatują do powierzchni ziemi w przeciwieństwie do meteorytów które są skałami.

Obrazek
Piętnastoletni Łukasz opowiada o swojej pasji
czyli meteorytach

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Piętnastoletni Łukasz opowiada o swojej pasji
czyli meteorytach

fot. kadr z filmu zlotowego

Kolejną ciekawą informacją był podział meteorytów na kamienne, żelazne i żelazne-kamienne i o trudności wykrywania tych pierwszych. Dodatkowo mogliśmy się dowiedzieć jak je rozpoznawać, po pierwsze po czarnej skorupie, po drugie za pomocą magnesu (żelazne) i jeśli posiadały zagłębienia zwane regmagliptami.

Obrazek
Piętnastoletni Łukasz opowiada o swojej pasji
czyli meteorytach

fot. kadr z filmu zlotowego

Na samej teorii się nie skończyło i mogliśmy dotknąć te nieziemskie skały i przekonać się o ich wyjątkowości. Jak dla mnie najciekawsze były te z figurami Widmanstättena, po prostu coś pięknego. Po prelekcji Łukasz odpowiadał na nasze pytania.
Podsumowaniem może być zasłyszana wypowiedź słuchacza który stwierdził, że to rzadkość by tak młoda osoba miała taką pasję i z taką ciekawością o niej opowiadał.


Obrazek
Meteoryty Łukasza
fot. Czesio1

Obrazek
Meteoryty Łukasza
fot. Czesio1
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

16. TomaszK


Szpital św. Ducha


W ramach XIII Zlotu Forum internetowego „Z przygodą na ty”, odwiedziliśmy Muzeum Historii Medycyny, będące oddziałem Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku. Dział Historii Medycyny mieści się w dawnym, średniowiecznym szpitalu św. Ducha, tuż obok wzgórza katedralnego. W XV–wiecznym budynku przy ul. Starej. W ogromnej sali, która pełniła kiedyś funkcję zarówno kaplicy jak i zbiorowej sali chorych, zgromadzono niezwykłe eksponaty.

Obrazek
Główna sala Muzeum Historii Medycyny
fot. Konfiturek

Obrazek
Pani Jowita opowiada o początkach Szpitala św. Ducha
fot. Konfiturek

Oprócz starych ksiąg medycznych, zielników, jest np. zbiór ludzkich czaszek ze śladami przebytych urazów, w tym jedna na której można doliczyć się trzech osobnych, zagojonych ran rąbanych, zapewne od szabli. Są też czaszki ze śladami trepanacji, w tamtych czasach tą metoda próbowano leczyć choroby psychiczne – przez otwór miało ujść szaleństwo. Zmiany chorobowe też pozostawiają ślady na kościach czaszki – na tych czaszkach widać ślady jakiegoś swoistego procesu zapalnego, mogła to być gruźlica, kiła, albo trąd

Obrazek
Po lewej czaszka ze śladami trepanacji, po prawej
ze śladami trądu

fot. Czesio1

Są też kości rąk i nóg ze źle zagojonymi złamaniami i zmianami chorobowymi. Niemniej ciekawy jest zbiór starych narzędzi chirurgicznych, np. do trepanowania czaszek, miniaturowych skalpeli w postaci scyzoryków, XIX–wieczny fotel ginekologiczny, zabytkowe protezy kończyn, klucze dentystyczne służące do wyrywania zębów, niezwykły „pobudzacz do życia” i wiele innych, niejednokrotnie budzących grozę urządzeń.

Obrazek
Składniki średniowiecznych leków
fot. Czesio1

Obrazek
Pani Jowita opowiada o kolekcji zabytkowych protez kończyn
fot. Konfiturek

Obrazek
Proteza dłoni
fot. Konfiturek

Obszerny jest zbiór zabytków farmacji – naczyń aptecznych, niezwykłych ingrediencji stosowanych w dawnej medycynie, czy wyposażenie laboratorium, przypominającego pracownię alchemiczną. Jest nawet stary, drewniany stół sekcyjny, jako że sekcje zwłok osób zmarłych w szpitalu, pozwalały na poznawanie zmian w narządach, przyczyniając się do postępu medycyny.

Obrazek
Stary, drewniany stół sekcyjny
fot. Konfiturek

W Sali wystawowej stoi też naturalnej wielkości figura przedstawiająca lekarza w stroju jaki mieli przywdziewać w czasie „Czarnej śmierci”, czyli epidemii dżumy, która w XV wieku zdiesiątkowała ludność Europy. Strój jest dość dziwaczny i jak mówiła Pani Jowita, dzieci się go boją. Wśród historyków medycyny pojawiają się jednak głosy, że ktoś piszący kronikę tego okresu, trochę to podkoloryzował

Obrazek
Pani Jowita opowiada o epidemii Czarnej śmierci
z XV wieku

fot. Konfiturek

Obrazek
Strój lekarza zajmującego się chorymi w czasie epidemii
Czarnej śmierci

fot. Konfiturek

Obrazek
Kaplica św. Anny
fot. Konfiturek

Obrazek
Biały kruk – „Anatomia”
Andreasa Vesaliusa z XVI w.

fot. Konfiturek

W zbiorze starych książek są prawdziwe białe kruki renesansowego piśmiennictwa medycznego, poczynając od dzieła Wesaliusza, który zapoczątkował współczesną medycynę, tworząc pierwszy nowoczesny podręcznik anatomii ciała ludzkiego. Są też najstarsze podręczniki chirurgii, ginekologii i farmacji. Większość z tych ksiąg napisana jest po łacinie, ale jest też z tamtego okresu, botanika w języku polskim, zbierająca ówczesną wiedzę o działaniu leków roślinnych

Obrazek
Zbiór naczyń aptekarskich z XVIII w.
fot. Konfiturek

Obrazek
Kolejny biały kruk – zielnik Szymona Syreniusza, pierwszy
wydany po polsku, XVI wiek

fot. Konfiturek

Obrazek
Kosmita z Roswell?
fot. Konfiturek

Dumą muzeum jest odrestaurowany fresk w absydzie dawnej kaplicy – “Sąd ostateczny”. Nie jest to być może dzieło Michała Anioła, ale ukazuje średniowieczne interpretacje głównych prawd wiary.

Obrazek
Sąd Ostateczny, XV wiek
fot. Czesio1

Obrazek
Fresk z XV w. „Sąd Ostateczny”, z kaplicy św. Anny
fot. Czesio1

Obrazek
Fragment fresku – diabeł z drugą twarzą na pośladku,
wiezie skąpca do piekła

fot. Czesio1

Obrazek
Fragment fresku – diabeł próbuje oszukiwać przy ważeniu
dusz idących do raju

fot. Czesio1

Obrazek
Gotyckie łoże baldachimowe, XVI wiek
fot. Konfiturek

Obrazek
W imieniu forum, Yvonne dokonuje wpisu w księdze
pamiątkowej muzeum

fot. Konfiturek

Obrazek
Wpis naszego forum
fot. Czesio1

Po muzeum oprowadzała nas kierownik Działu Historii Medycyny, pani Jowita Jagla, a przy okazji zostaliśmy poczęstowani pysznym sernikiem, autorstwa innej pani pracującej w Muzeum.

Obrazek
W ramach zwiedzania zostaliśmy poczęstowani pysznym
domowym ciastem

fot. Konfiturek

Na zakończenie obejrzeliśmy jeszcze ogród, który zajmuje miejsce dawnego cmentarza. Przez kilkaset lat funkcjonowania Szpitala pełnił funkcje cmentarza przyszpitalnego, na którym chowano ciała pacjentów, nie odebrane przez rodzinę. Była to częsta praktyka w tamtych czasach, jako że szpital św. Ducha leczył najuboższych, których rodziny nie było stać na pochówek. Obecnie miejsce to pełni funkcję herbarium czyli ogrodu ziół, w którym uprawia się niemal wszystkie rośliny wykorzystywane w dawnej medycynie. Oprócz ziół leczniczych, wypatrzyliśmy też kocimiętkę (podobno koci narkotyk) i najsilniej trującą polską roślinę – tojad mordownik.

Obrazek
Ziołowy ogród
fot. Konfiturek

Obrazek
Bocianie gniazdo
fot. Konfiturek

Obrazek
Pani Jowita opowiada o Herbarium, czyli ogrodzie z ziołami
wykorzystywanymi w dawnej medycynie

fot. Czesio1

Obrazek
Nagrobki z przykościelnego cmentarza. Te nagrobki
są dużo późniejsze

fot. Czesio1

Obrazek
Fragment ogrodu
fot. Czesio1

Obrazek
Okaz z Herbarium – Tojad mordownik, najsilniej trująca
polska roślina

fot. Czesio1

Obrazek
Rozmaryn lekarski
fot. Czesio1

Obrazek
Szpital św. Ducha
fot. Konfiturek

Obrazek
Fragment ogrodu
fot. Konfiturek

Frombork, to nie tylko katedra. Muzeum historii medycyny też jest warte odwiedzenia, a skądinąd wiemy, że ciągle przybywają nowe, ciekawe eksponaty.
Ostatnio zmieniony 18 mar 2019, 17:27 przez TomaszK, łącznie zmieniany 1 raz.
Awatar użytkownika
PiTT
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 934
Rejestracja: 26 kwie 2017, 00:20
Miejscowość: Gd./Tcz.
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 6 razy
Otrzymał podziękowań: 8 razy

Post autor: PiTT »

17. PiTT


Cmentarz Kanoników


Kolejnym punktem programu zlotu było zwiedzanie zabytkowego cmentarza kanoników Kapituły Warmińskiej we Fromborku. Cmentarz ten położony jest w niezbyt dużej odległości od wzgórza katedralnego, dotrzeć można tam idąc przez tereny dawnych ogrodów kanonickich. Dzień był słoneczny, ale aleje wysadzane lipami i grabami zapewniały przyjemny cień.
Zlotowicze po lewej stronie minęli kapliczkę NMP w kształcie kamiennej groty. Budowla wzniesiona jest na miejscu nieistniejącego budynku kanonii pod patronatem św. Józefa. Kapliczka jest dość zaniedbana, nie ma do niej dobrego dostępu, ale – ukryta wśród drzew i krzewów – wygląda dość malowniczo.
W głębi widoczny jest opuszczony budynek kanonii pod patronatem św. Pawła we Fromborku. Budynek ma zamurowane okna – tym razem nie mieliśmy szansy go zobaczyć z bliska.


Obrazek
Figura Matki Boskiej w dawnych ogrodach kanonickich
fot. PiTT

Obrazek
Aleja w dawnych ogrodach kanonickich
fot. Czesio1

Obrazek
Zlotowicze w drodze na Cmentarz Kanoników
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze w drodze na Cmentarz Kanoników
fot. Konfiturek

Kolejne ścieżki, prowadzące okrężną nieco drogą przez gęstniejący las, doprowadziły uczestników zlotu do zabytkowego cmentarza. Tymczasem w głowach kilku uczestników wycieczki powoli rodził się niecny plan uwzględnienia tej trasy podczas planowanej nocnej zabawy – marszu na orientację.

Obrazek
Cmentarz Kanoników
fot. Czesio1

Gdy zabrakło miejsca w katedrze na pochówki kanoników, kolejne groby umieszczano na specjalnie założonym cmentarzu. Cmentarz powstał stosunkowo niedawno – w 1908 roku. Obecnie nie jest już użytkowany, a jego teren objęty został opieką konserwatora zabytków.

Obrazek
Czekoz opowiada o pochówkach Kanoników
fot. PiTT

Obrazek
Czekoz opowiada o pochówkach Kanoników
fot. Konfiturek

Po krótkim mocowaniu się z oporną furtką zlotowicze, pod opieką naszego fachowego przewodnika, weszli na teren niewielkiego cmentarza. Cmentarz ogrodzony jest kratą z kutego żelaza, umieszczoną w ceglanych słupkach.
Interesującą cechą cmentarza kanoników we Fromborku jest umieszczenie grobów w kwaterach wyznaczonych przez ścieżki położone w alejach wysadzonych lipami. Drzewa posadzone zostały na planie krzyża.


Obrazek
Cmentarz Kanoników wśród starych lip
fot. PiTT

Obrazek
Cmentarz Kanoników
fot. PiTT

Niewielka liczba grobów – tylko 23, brak osób odwiedzających, wysokie drzewa, cisza i spokój. Malutki cmentarzyk jest miejscem urokliwym. Zlotowicze rozeszli się po jego terenie odczytując napisy na nagrobkach, których style odzwierciedlały mijające lata. Dziś o porządek na terenie nekropolii dbają pacjenci pobliskiego szpitala.
Cmentarz przeznaczony był dla dostojników kościelnych – wielu z nich posiadało stopień doktorów teologii.
Na przedłużeniu głównej alei zbudowany został pomnik: wyrzeźbiona z piaskowca Grupa Ukrzyżowania (Chrystus Ukrzyżowany w asyście Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty). Jest to wykonana na początku XX wieku przez Josepha Seitza kopia dzieła Tilmana Riemenschneidera (http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/in ... _Fromborku).


Obrazek
Chrystus Ukrzyżowany w asyście Matki Bożej
i św. Jana Ewangelisty

fot. Czesio1

Obrazek
Chrystus Ukrzyżowany w asyście Matki Bożej
i św. Jana Ewangelisty

fot. Konfiturek

Obrazek
Ks. Władysław świtalski
fot. Czesio1

Obrazek
Dr Johannes Wichert
fot. Czesio1
Obrazek
Franciscus Dittrich
fot. PiTT

Obrazek
Paulus Kussner
fot. Czesio1

Obrazek
Cmentarz Kanoników
fot. Konfiturek

Obrazek
Cmentarz Kanoników
fot. Konfiturek

Obrazek
Hieronimus Spaeth
fot. Konfiturek

Obrazek
Ks. Karol Staliński
fot. Czesio1

Obrazek
Barabasz niczym Helenka z Tajemnicy tajemnic odczytuje
napisy na starych nagrobkach

fot. Czesio1

Na cmentarz część zlotowiczów wróciła jeszcze raz w nocy, gdyż atmosfera tego miejsca skłoniła organizatorów nocnego zwiedzania Fromborka do umieszczenia tam jednej z zagadek.
Awatar użytkownika
PiTT
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 934
Rejestracja: 26 kwie 2017, 00:20
Miejscowość: Gd./Tcz.
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 6 razy
Otrzymał podziękowań: 8 razy

Post autor: PiTT »

18. PiTT


Obóz harcerski


"(...) niech Pan natychmiast wsiada w swój wehikuł i przyjeżdża do Fromborka, gdzie przebywam na obozie harcerskim nr 2 nad Zalewem Wiślanym. Jestem tutaj już od końca czerwca, biorąc udział w akcji "Frombork 1001", to znaczy porządkuję gród Kopernika."

Podobnie jak Tomasz, zlotowicze odpowiedzieli na wezwanie Baśki i przybyli do Fromborka. W programie nie mogło zabraknąć wizyty w obozie harcerskim. Książkowy obóz znajdował się nad brzegiem zalewu "po drugiej stronie przystani, za torem kolejowym".

Aktualny obóz odnaleźliśmy w innym miejscu, na południowy zachód od wzgórza katedralnego, przy ulicy Elbląskiej.


Obrazek
Brama terenu obozu harcerskiego
fot. Czesio1

Gości wita wprawdzie oficjalnie wyglądająca tabliczka, ale przyjęci zostajemy serdecznie.

Obrazek
Harcerska baza obozowa KH Elbląg
fot. Czesio1

W stosunku do obozu opisanego w książce, z czasów akcji "Zagadek Fromborka", współczesna baza harcerska wydaje się dużo bardziej profesjonalna. Przy wejściu zaskakuje kilka solidnych murowanych budynków... A gdzie namioty? Gdzie codzienne obozowe wyzwania? Bębnienie deszczu o płótno namiotu? Wieczorny chłód? Ręczniki suszące się na namiotowych linkach? Poranna rosa?

"— Oto i nasz obóz — powiedział, wskazując kilkanaście namiotów rozstawionych na rozległej łące (...)"


Obrazek
Namioty w obozie
fot. Konfiturek

Na szczęście wszystkie te uroki zlotowicze odnajdują kilkanaście kroków dalej. Obozowisko jest puste - harcerze mają w tym czasie inne zaplanowane atrakcje.

Obrazek
Kilkunastoosobowe namioty
fot. Czesio1

Wielu zlotowiczy ma własne doświadczenia z życia obozowego. Inni patrzą z ciekawością...

Obrazek
Namiot harcerski
fot. Czesio1

Namioty z czasów akcji powieści wcale aż tak wiele nie różniły się od obecnych.

Obrazek
Polowe łóżka - kanadyjki
fot. Czesio1

Obrazek
Zlotowicze zwiedzają obóz
fot. Czesio1

Oglądanie harcerskiego obozu dla części z nas było okazją do wspomnień z różnych - oddalonych o mniej lub więcej lat - biwaków i obozów pod namiotami.

Obrazek
Obóz w całej krasie
fot. Konfiturek

Obrazek
Krzesełka turystyczne przeszły pewną ewolucję
w okresie ostatnich kilkudziesięciu lat ;-)

fot. Konfiturek

Obrazek
Namioty
fot. Czesio1


Nie pamiętam dokładnie, kto dokonał odkrycia (chyba Eksplorator63), które przeniosło nas w czasy "Zagadek Fromborka". Zniszczony, ale wciąż czytelny, znak akcji "Frombork 1001" zdobił ścianę stołówki. Literatura - po raz kolejny podczas zlotu - ujawniła swe związki ze światem realnym. Dziś już mało kto chyba pamięta te wydarzenia i ich tło. Współcześnie dla nas liczy się przede wszystkim związek z powieścią Nienackiego i fromborskimi przygodami Pana Samochodzika, choć warto bliżej zapoznać się z historią harcerskiej akcji sprzed kilkudziesięciu lat.

Współcześnie znak zasłonięty jest całkiem sporym drzewem. Minęło naprawdę sporo czasu...


Obrazek
Odkrycie na ścianie
fot. Czesio1

Obrazek
ZPNT z wizytą u harcerzy
fot. Konfiturek

Obrazek
Jak to wyglądało w tamtych czasach...
fot. Konfiturek

Obrazek
Miejsce na ognisko
fot. Czesio1

"Nie będę wam opisywał występów harcerek i harcerzy, bo przecież każdy z Was, drodzy Czytelnicy, uczestniczył w podobnych imprezach. Nadmienię tylko, że gdy harcerz prowadzący ognisko zapowiedział występy mistrza Cagliostro, dyrektor Marczak chciał wstać ze swego miejsca i niemal siłą zmusiłem go do pozostania".

Niestety, podczas naszej bytności w bazie harcerskiej żadnych występów nie było. Ognisko również tylko mogliśmy sobie wyobrazić. Na szczęście udało się to nadrobić na kempingu będącym bazą zlotu.
Ostatnio zmieniony 20 mar 2019, 11:03 przez PiTT, łącznie zmieniany 1 raz.
Awatar użytkownika
PiTT
Zlotowicz
Zlotowicz
Posty: 934
Rejestracja: 26 kwie 2017, 00:20
Miejscowość: Gd./Tcz.
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 6 razy
Otrzymał podziękowań: 8 razy

Post autor: PiTT »

19. PiTT


Pierwszy schowek pułkownika Koeniga


Zagadka pierwszego schowka pułkownika Koeniga, rozwiązana przez Pietruszkę (a w zasadzie Baturę), nie została szczególnie szeroko opisana w powieści. W zasadzie znamy ją tylko z relacji z drugiej ręki. Odkrycie miejsca ukrycia skarbów następuje przed czasem akcji utworu.

Zlotowicze postanowili jednak samodzielnie spróbować odszukać grobowiec, który mógłby spełnić warunki opisane w książce Nienackiego. Okazało się, że nie jest to wcale takie łatwe.

Cmentarz komunalny we Fromborku położony był niedaleko bazy zlotu. Sam cmentarz nie wyróżnia się niczym szczególnym w stosunku do dziesiątków innych polskich nekropolii w mniejszych miejscowościach. Sympatyczne wrażenie sprawia jednak to, że w przeciwieństwie do wielu innych miejsc tego typu część alejek porośnięta jest trawą, która nie została wykarczowana w ramach porządkowania grobów.

Cmentarz zabudowany jest lastrikowymi i betonowymi nagrobkami. Próżno szukać na nim jakichś artystycznie wysmakowanych pomników, na terenie nie ma też zbyt wielu drzew, poza pewną liczbą tui. W dzień trudno tam o nastrój jakiejś szczególnej zadumy.


"Och, jakże proste okazało się wyjaśnienie pierwszej zagadki.
Prostokąt z krzyżykami... Przecież właśnie w ten sposób na planach zaznacza się cmentarz."


Obrazek
Brama cmentarza komunalnego we Fromborku
fot. Czesio1

Wielu ze zlotowiczów odwiedzających cmentarz zauważyło, że nie ma na nim w praktyce żadnych przedwojennych grobów. Pomniki też powstały w ostatnich kilkudziesięciu latach. Żaden grób nie mógłby być miejscem ukrycia skarbów Koeniga.

Ta kwestia wymagałaby wnikliwszego zbadania. Czy dawny cmentarz został, podobnie jak ogromna część miasta, zniszczony w wyniku działań wojennych? Czy nowi mieszkańcy usunęli - jak niestety działo się to w wielu miejscach - ślady po dawnych fromborczanach? A może w naturalny sposób nie opłacane, nie odnawiane groby, pozbawione opieki, ustąpiły miejsca innym pochówkom? Według mapy z 1944 roku cmentarz był położony w tym samym miejscu, choć był wówczas nieco mniejszy: http://igrek.amzp.pl/11780135. O ile czegoś nie przegapiliśmy, nie pozostała jednak żadna niemieckojęzyczna płyta nagrobna.


Obrazek
Krzyż przy wejściu - dość nowa konstrukcja
fot. Czesio1

Jakiekolwiek były faktyczne dzieje cmentarza, grobów poprzedzających 1945 nie można było odnaleźć. Trudno było w ogóle odkryć jakieś starsze nagrobki, które mogłyby uchodzić za substytut książkowego miejsca, w którym Koenig złożył pierwszą część swoich wojennych łupów.

Obrazek
Gdzie wśród tych typowych nagrobków szukać
schowka Koeniga?

fot. Konfiturek

"Litery „H” i „A” to „Haupt Alee”, czyli główna aleja na cmentarzu. „37” to numer grobu po prawej stronie, bo „R” to nic innego jak „Rechts”, czyli „na prawo”.
I tak było. Kryjówka znajdowała się, pod płytą trzydziestego siódmego grobowca w głównej alei cmentarnej po prawej stronie."


Powyższy opis wydaje się całkiem precyzyjny. Niemal każdy cmentarz ma jakąś główną aleję, która ma dwie strony, groby można policzyć. Tylko jak? Fromborski cmentarz nie ma 37 rzędów nagrobków - tyle mają tylko naprawdę duże nekropolie w sporych miastach. Jak zatem liczyć groby po prawej stronie? W jednym rzędzie nie ma 37 nagrobków, jak przejść w takim razie do kolejnego rzędu? Czy znowu zacząć dalsze obliczenia od alei centralnej, czy też liczyć "wstecz" - od prawej, z powrotem ku głównej alei? A właściwie to w którym miejscu zacząć? Pierwsze rzędy wydają się dodane później, groby są nowsze, ale w sumie to wszystkie są relatywnie nowe.

Obrazek
Poszukiwania starszych grobów w trakcie
fot. Konfiturek

Zlotowicze usiłowali odszukać pasujący nagrobek, jednak w istocie szybko można było sobie uświadomić, że w opisie pierwszego schowka należy dopisać sobie dwie litery: LP - licentia poetica. Zagadki Fromborka nie zawierają mapy skarbów. Nie można przekładać literackiego opisu bezrefleksyjnie na rzeczywistość. Tajemnica pozostaje, wyobraźnia wciąż ma się czym zajmować. Schowek Koeniga pozostaje nieodkryty.

Obrazek
33, 34, 35, 36, 37... To tu! - chciałoby się móc
tak rzec, ale nie jest to takie proste

fot. Czesio1

Czy grób, w którym książkowy Koenig ukrył skarby mógł wyglądać tak, jak widoczny na zdjęciu nagrobek wyszukany przez zlotowiczy? Nie wydaje się to zbytnio prawdopodobne, ale zniszczony przez żywioły nagrobek zmusza do zadumy. Pierwszego pochówku dokonano w nim w 1963 roku. 54 lata przed naszym pojawieniem się na fromborskim cmentarzu. Na trzy lata przed rozpoczęciem Operacji Frombork 1001. Zaledwie kilka lat przed napisaniem książki.

Obrazek
"Próżna ufność w marmorze, próżna i w żelezie,
to trwa do skonu świata, co na papier wlezie."
- ten nagrobek jest niemalże równolatkiem książki...

fot. Czesio1
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

20. Czesio1


"PS i zagadki Fromborka", czyli scenki książkowe


W niedzielne popołudnie po sutym obiedzie postanowiliśmy zostać jeszcze kilka chwil we fromborskiej restauracji. Poprosiliśmy obsługę jadłodajni o udostępnienie nam jeszcze stolików przez kilkanaście minut a ponieważ klientów już prawie nie było uzyskaliśmy bezproblemową zgodę. W planie mieliśmy odegrać trzy książkowe scenki z udziałem Tomasza (Ater), Pietruszki (zbychowiec), Cagliostro (Czesio1), Marczaka (TomaszK), panny Ali (Hanka) oraz kelnerki (Agnieszka PiTTowa). Reżyserem ujęć była Yvonne natomiast operatorem kamery Vasco.
Nie mnie oceniać jak zagrali aktorzy (byłem bowiem jednym z nich), ale nagranie tych kilku książkowych scenek było świetną zabawą. Dzięki nim mogliśmy przez chwilę poczuć się jak główni bohaterowie twórczości Nienackiego.


Obrazek
Aktorzy przygotowują się do gry
fot. Konfiturek

Obrazek
Reżyser Yvonne tłumaczy zbychowcowi czyli Pietruszce
co ma zagrać w tym ujęciu

fot. Konfiturek

Obrazek
Asystent ekipy filmowej Psycholog pomaga uprzątnąć
zbędne rekwizyty

fot. Konfiturek

Obrazek
Aktorzy gotowi ro rozpoczęcia zdjęć
fot. Konfiturek

Obrazek
Operator kamery również grzeje sprzęt
fot. Konfiturek

Obrazek
W rolę Cagliostro wcielił się Czesio1
fot. Konfiturek

Obrazek
Tomasza zagrał Ater
fot. Konfiturek

„Wiemy dużo o życiu Kopernika i jego dziele, ale w którym miejscu dokonał swego odkrycia, które wstrząsnęło światem? Gdzie znajdowało się jego obserwatorium?
Przybywając do Fromborka wiedziałem, że będę musiał otrzeć się i o te zagadki. Nie byłem uczonym mężem, nie moim zadaniem było je rozwiązać. Ale z szacunkiem i podziwem spoglądałem na uczonych myśląc o wielu przyjemnościach, jakich mi dostarczą rozmowy z nimi.
Jedynym zgrzytem w tej miłej dla mnie atmosferze było zjawienie się w jadalni magistra Pietruszki. Wszedł, zobaczył mnie i na moment aż zdrętwiał.
Uprzejmie przywołałem go do stolika i przedstawiłem Cagliostra, który jadł ze mną śniadanie.
Pietruszka był niskim, chudym młodzieńcem o długich jasnych włosach i orlim nosie. Wyglądał jak Chopin, nosił okulary o grubych szkłach, ale nie kryły one jego podejrzliwych, małych, świdrujących oczek.
Z wykształcenia, podobnie jak i ja, był historykiem sztuki i świetnym znawcą flamandzkiego malarstwa. Ale odkąd na strychu pewnego kościoła odkrył obraz z pracowni Rubensa, ubzdurał sobie, że ma zdolności detektywistyczne.
— Nie obawiaj się — powiedziałem do niego na wstępie. — Nie przyjechałem, aby odebrać ci sprawę Koeniga. Mam opracować przewodnik po Fromborku.
— Wiem — burknął niegrzecznie. — Dyrektor Marczak poinformował mnie o tym telefonicznie. Ja zacząłem sprawę skarbów Koeniga i ja ją zakończę.
Pietruszka równie podejrzliwie odniósł się i do Cagliostra.
— Przepraszam, a kim pan jest? Bo podczas prezentacji jakoś nie dosłyszałem...
— Jestem Cagliostro, mistrz czarnej i białej magii — odrzekł dumnie.
Pietruszka myślał, że kpimy z niego.
— Pan... uprawia kuglarstwo? — wyjąkał poirytowany.
— Tak — skinął głową Cagliostro.
— Sztuczki magiczne, hokus-pokus? — upewniał się Pietruszka.
— Tak — znowu przytaknął Cagliostro. I dodał: — Jestem również różdżkarzem. Przy pomocy różdżki można odkrywać ukryte skarby.
Podejrzliwość Pietruszki dosięgła zenitu.
— Różdżka? — upewnił się. — Różdżka do wykrywania skarbów? A więc, Tomaszu, skoro jesteś z tym panem, to znaczy, że przybyłeś tu w złych zamiarach.
Wzruszyłem ramionami.
— Pan Cagliostro raczy żartować — oświadczyłem zakłopotany. — Czy wierzysz, że przy pomocy różdżki można znaleźć skarby?
Magister Pietruszka zastanowił się, co widać było wyraźnie po głębokiej zmarszczce, która przeorała jego łysiejące czoło.
— Różdżka? — zastanawiał się głośno. — Hm, kto wie, czy coś takiego nie mogłoby się okazać przydatne.
— Jestem do usług — ochoczo zgłosił swą gotowość Cagliostro. Ale magister Pietruszka tylko zamachał rękami.
— Nie, nie. Nie potrzebuję pomocników.”


Obrazek
W jadalni pojawia się Pietruszka
fot. Konfiturek

Obrazek
Przepraszam, a kim pan jest? Bo podczas prezentacji
jakoś nie dosłyszałem...

fot. Konfiturek

Obrazek
Jestem Cagliostro, mistrz czarnej i białej magii
fot. Konfiturek

Obrazek
Reżyser w rozmowie z Cagliostro przed kolejną scenką
fot. Konfiturek

Obrazek
Reżyser w rozmowie z Cagliostro przed kolejną scenką
fot. Konfiturek

„Weszliśmy do kawiarni, mieszczącej się w obskurnym podłużnym baraku. Zamówiliśmy dwie duże kawy dla mnie i dla panienki. Cagliostro poprosił tylko o szklankę wody, co jak się później okazało, nie było bez znaczenia.
— Jak pani na imię? — wciąż zagadywał panienkę.
— Ala.
— Ala? Bardzo ładne imię — zachwycił się Cagliostro. — Przypominają mi się natychmiast moje beztroskie szkolne lata i elementarz Falskiego, w którym na pierwszej stronie figurowało imię „Ala”. Pamiętam, jak wkuwałem: „Ala ma kota”.
Dodałem:
— A dalej czytaliśmy w elementarzu: „To As”. I jeszcze dalej: „To As Ali”.
Cagliostro spojrzał na mnie uważnie, a zarazem ostrzegawczo, jakby chciał dać mi do zrozumienia: „Nie wymawiaj tego imienia nadaremnie”. Nie chciał się narazić Asowi i jego żelaznym łapom.
A ja powtórzyłem:
— To As Ali...
I coś mnie tknęło. Jakaś myśl, wspomnienie, reminiscencja jakiegoś przeżycia. Dlaczego ta dziewczyna wydawała mi się znajoma? Przecież nigdy w życiu jej nigdzie nie widziałem, nie spotkałem. A jednak jak-bym już ją widział, a może... słyszał? No tak. Przecież to chyba jej głos płynął do mnie z tajemniczego Asa. O rany, czyżby to była ona? Tajemnicza dama z groźnego pojazdu?...
Być może Ala zdawała sobie sprawę z narastających we mnie podejrzeń. Uśmiechnęła się zalotnie do Cagliostra i powiedziała szybko:
— A pan jest naprawdę iluzjonistą? Naprawdę zna pan sztuki magiczne? Niech pan zrobi jakąś sztuczkę, bardzo proszę...
— Ach, sztuki magiczne wymagają wielkiej koncentracji umysłu — oświadczył mistrz. — Pani pozwoli, że się trochę skupię nad gazetą.
Wyciągnął z kieszeni tygodnik ilustrowany, zdaje się, że „Zwierciadło”. Przez chwilę go kartkował, przewracając strona po stronie. Ale nigdzie dłużej nie zatrzymywał się wzrokiem.
Podeszła do nas kelnerka, niosąc na tacy dwie filiżanki kawy i szklankę wody.
— Dla kogo kawa, a dla kogo woda? — zapytała.
— Dla mnie i dla pani kawa — powiedziałem.
— A szklanka wody dla mojej gazety — powiedział Cagliostro zwijając gazetę w rulon.
Kelnerka uśmiechnęła się, myśląc, że Cagliostro robi głupie dowcipy.
A on wziął z tacy szklankę wody i wlał ją w... rulon „Zwierciadła”. Lał tę wodę wolno, widzieliśmy wyraźnie, jak zawartość szklanki znika w rulonie i ani kropla nie wycieka na podłogę.
— No, nareszcie gazeta trochę się napiła — powiedział Cagliostro do kelnerki. I rozwinął gazetę, znowu ją kartkując.
Kelnerka stała jak skamieniała biblijna żona Lota.
— Co pan zrobił? — wydusiła z siebie.
— Jak to, co zrobiłem? — udał zdziwienie mistrz czarnej i białej magii. — To raczej ja panią zapytam: dlaczego nie przyniosła mi pani wody, a tylko pustą szklankę?
— Pan wodę wlał do gazety — odrzekła kelnerka.
— Do gazety? Pani przecież widzi, że w gazecie nic nie ma — upierał się Cagliostro, jeszcze raz kartkując tygodnik, jakby szczerze szukając w nim wody.
— Pan wlał do gazety... — niepewnie stwierdziła kelnerka.
— Do gazety? — Cagliostro znowu zrobił zdumioną minę. — W takim razie poszukamy tego, co mi pani przyniosła.
Znowu zwinął gazetę w rulonik. A potem potrząsnął nią i z gazety do szklanki wysypały się kolorowe krążki confetti.
— Oto, co mi pani podała do picia — oświadczył wręczając kelnerce szklankę wypełnioną confetti. — Bardzo proszę to odnieść do bufetu i zamiast tego proszę jednak o szklankę wody.
Kelnerka patrzyła na Cagliostra jak na zjawę. Potem nagle roześmiała się i poszła do bufetu, aby zapewne opowiedzieć bufetowej o dziwnym gościu i jego sztuczce z wodą.”


Obrazek
Weszliśmy do kawiarni, mieszczącej się w obskurnym
podłużnym baraku

fot. Konfiturek

Obrazek
Zamówiliśmy dwie duże kawy dla mnie i dla panienki
fot. Konfiturek

Obrazek
A szklanka wody dla mojej gazety
fot. Konfiturek

Obrazek
Lał tę wodę wolno, widzieliśmy wyraźnie, jak zawartość
szklanki znika w rulonie

fot. Konfiturek

Obrazek
Co pan zrobił? Pan wodę wlał do gazety
fot. Konfiturek

Obrazek
Kelnerka patrzyła na Cagliostra jak na zjawę
fot. Konfiturek

Obrazek
Kolejne wskazówki dla aktorów od reżysera
fot. Konfiturek

„Dyrektor Marczak posilał się w towarzystwie Pietruszki, który miał minę bardzo markotną. Marczak klarował mu coś, co budziło niezadowolenie magistra.
— Właśnie radzę koledze Pietruszce — wyjaśnił mi Marczak, gdy pozwoliłem sobie dosiąść się do ich stolika — aby połączyć umiejętności detektywistyczne was obu, moi panowie. I szybko zakończyć sprawę poszukiwań schowków Koeniga.
— Jestem gotów — odrzekłem.
— A ja się nie zgadzam, panie dyrektorze. Odnalazłem dwie skrytki bez niczyjej pomocy i odnajdą trzecią. Niech mi pan tylko pozostawi kilka dni czasu.
Dyrektor Marczak skrzywił się z niechęcią.
— Obowiązki dyrektorskie wzywają mnie do Warszawy, a chciałbym być przy otwarciu trzeciego schowka. Czuję, że Tomasz jest już na jakimś tropie...
— Nie chcę słyszeć o żadnych tropach Tomasza — Pietruszka aż zasłonił sobie dłońmi uszy. — Czy zawiodłem pana nadzieje, dyrektorze? Czy nie odkryłem dwóch skrytek? Niech mi pan da jeszcze trochę czasu i wolną rękę.
— No, trudno — westchnął Marczak. — Skoro pan się tak upiera...
Powiedziałem w głębokim zamyśleniu, patrząc w sufit jadalni:
— Wydaje mi się, że mój kolega Pietruszka już następnej nocy odnajdzie trzeci schowek Koeniga...
— Skąd wiesz, że już wkrótce dokonam odkrycia? — zdumiał się Pietruszka.
— Czy jest pan może jasnowidzem? — podejrzliwie zerknął na mnie dyrektor Marczak.
— Czasami posiadam dar przewidywania przyszłości. I oto widzę... — mówiłem wciąż patrząc w sufit — ...oto widzę, jak magister Pietruszka odkrywa jutrzejszej nocy skrytkę pułkownika Koeniga.
— To niemożliwe! — burknął Pietruszka zdenerwowany słowami, które brał za kpinę. — Nie jestem w ogóle na tropie do skrytki.
— Ale będziesz. Wkrótce trafisz na trop — oświadczyłem zdecydowanie.
I aż do końca kolacji, chociaż zasypywali mnie pytaniami, nie odezwałem się ani słowem na ten temat.”


Obrazek
Właśnie radzę koledze Pietruszce, aby połączyć
umiejętności detektywistyczne was obu, moi panowie.
I szybko zakończyć sprawę poszukiwań schowków Koeniga

fot. Konfiturek

Obrazek
Czuję, że Tomasz jest już na jakimś tropie
fot. Konfiturek

Obrazek
Odnalazłem dwie skrytki bez niczyjej pomocy i odnajdą
trzecią. Niech mi pan tylko pozostawi kilka dni czasu

fot. Konfiturek

Obrazek
Nie chcę słyszeć o żadnych tropach Tomasza.
Czy zawiodłem pana nadzieje, dyrektorze?
Czy nie odkryłem dwóch skrytek? Niech mi pan
da jeszcze trochę czasu i wolną rękę.

fot. Konfiturek

Obrazek
Skąd wiesz, że już wkrótce dokonam odkrycia?
fot. Konfiturek
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

21. TomaszK


Muzeum Mikołaja Kopernika


Obrazek
Główne wejście na dziedziniec katedralny
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze oczekujący pod katedralnym dębem na wejście
do muzeum

fot. Konfiturek

Obrazek
Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku
fot. Czesio1

Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku, wbrew nazwie nie jest poświęcone tylko Kopernikowi. Owszem, zbiór pamiątek po nim jest imponujący, ale są to raczej pamiątki z jego czasów i jego środowiska. Są zabytkowe inkunabuły poświęcone medycynie, astronomii i historii, zbiór monet z epoki, repliki instrumentów astronomicznych, a nawet ozdobne średniowieczne łoże.

Obrazek
Witraże
fot. Konfiturek

Obrazek
Gabloty z eksponatami
fot. Konfiturek

Obrazek
Gabloty z eksponatami
fot. Konfiturek

Obrazek
Monety
fot. Czesio1

Jest też wiele portretów wielkiego astronoma, pod najbardziej znanym z nich, autorstwa Jana Matejki, zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie.

Obrazek
Obraz Mikołaja Kopernika pędzla
fot. Konfiturek

Obrazek
Czekoz opowiada o Mikołaju Koperniku
fot. Konfiturek

Obrazek
Popiersia Mikołaja Kopernika
fot. Konfiturek

Obrazek
Zbiorówka w mniejszym...
fot. Konfiturek

Obrazek
...i w większym gronie
fot. Konfiturek

Obrazek
Sala muzealna
fot. Konfiturek

Obrazek
Sklepienie niebieskie
fot. Konfiturek

Obrazek
Dzieło Kopernika
fot. Czesio1

Obrazek
Znaki zodiaku
fot. Czesio1

Obrazek
Pani Jowita Jagla naszym przewodnikiem po Muzeum Kopernika
fot. Czesio1

Obrazek
Aniołek
fot. Czesio1

Na wystawie „Rzemiosło artystyczne dawnych Prus, obok wielu metalowych i szklanych artystycznie wykonanych przedmiotów, najciekawszy był zestaw zabawek do zabawy w księdza – miniaturowe kielichy, krucyfiksy, a nawet monstrancja.

Obrazek
Miniaturowe sprzety liturgiczne
fot. TomaszK

Obrazek
Monstrancje z XVII, XVIII i z przełomu XIX/XX wieku
fot. Czesio1

Obrazek
Monstrancja retabulowa Christof Schmidt, Braniewo,
sprzed 1620 roku

fot. Czesio1

Obrazek
Monstrancje z XVII wieku, Johann Gotfried Schlaubitz,
u dołu kielich z 1729 roku fundacji Nicolausa Noslera

fot. Czesio1

Obrazek
Zegar
fot. Konfiturek

Ostatnia wystawa „Anioły i demony w sztuce chrześcijańskiej”, została przygotowana przez znaną nam już dr Jowitę Jagla.

Obrazek
Anioł ze zbychowcem w tle
fot. Konfiturek

Obrazek
Anioły
fot. Konfiturek

Obrazek
Anioł
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze w Muzeum
fot. Konfiturek

Obrazek
Księga z 1569 roku
fot. Konfiturek

Obrazek
Anioły
fot. Konfiturek

Obrazek
Anioły
fot. Konfiturek

Obrazek
Anioły
fot. Konfiturek
Ostatnio zmieniony 18 mar 2019, 17:35 przez TomaszK, łącznie zmieniany 2 razy.
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

22. TomaszK


Diabla Góra


Aby odwiedzić następne miejsca opisane w „Zagadkach Fromborka”, musieliśmy pojechać kilka kilometrów za miasto, w kierunku na wioskę Bogdany.

Obrazek
Kawalkada samochodów zdąża w stronę Bogdan
fot. Konfiturek

Miejsce robi się modne, bo ktoś wykupił najładniejsze miejsca, podzielił na działki i sprzedaje pod zabudowę.

Obrazek
Malowniczy teren w Bogdanach
fot. Czesio1

Obrazek
Malowniczy teren w Bogdanach
fot. Konfiturek

Nasz cel – Diabla Góra, był widoczny już z oddali, jako niewielkie porośnięte drzewami wzgórze, położone na środku pola.

Obrazek
Diabla Góra w oddali
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze gotowi na pokonanie krzaczorów strzegących dostępu
do Diablej Góry

fot. Konfiturek

Przedarliśmy się przez jakąś uprawę, prawdopodobnie soję i weszliśmy w chaszcze porastające Diablą Górę.

Obrazek
Zlotowicze dzielnie przedzierają się przez krzaczory
na Diablą Górę

fot. Konfiturek

Zaraz na początku Eksplorator zauważył ślady poszukiwań prowadzonych przez detektorystów, w postaci porzuconej łuski do działa dużego kalibru. Pamiątka z wojny. Jak opowiadał czekoz, przechodził tędy front, a w okolicy rozrzucone były stanowiska artyleryjskie. W czasach Nienackiego podejrzewano, że Diabla Góra jest pozostałością po dawnym miejscu kultu towarzyszącym grodzisku, ale najnowsze badania wskazują, że jest dużo nowsze.

Obrazek
Barabasz dumnie prezentuje łuskę dużego kalibru
fot. Konfiturek

Obrazek
Czesio przykleja na drzewie forową naklejkę
fot. Konfiturek

Obrazek
Forowa naklejka na Diablej Górze
fot. Czesio1

Obrazek
Zlotowicze na Diablej Górze
fot. Czesio1

Obrazek
Na Diablą Górę przedarł się nawet PiTT dzielnie niosąc
wózek z Matyldą

fot. Konfiturek

Na Diablej Górze odegraliśmy scenkę z książki z udziałem zbychowca (w roli magistra Pietruszki), Czesia (w roli Cagliostro) i Atera (jako Tomasza).

Obrazek
Przygotowania aktorów do odegrania książkowej
scenki na Diablej Górze

fot. Konfiturek

"Wskoczyłem do swego wehikułu i popędziłem szosą w stronę Diablej Góry.
I przewidywania moje okazały się słuszne, choć nie całkowicie. Czarnej damy nie było na Diablej Górze. Magister Pietruszka w towarzystwie mistrza Cagliostra wolnym krokiem przechadzał się po wzgórzu.
Parsknąłem śmiechem, tak zabawny przedstawiali widok. Cagliostro miał zamknięte oczy i natchnioną minę. W wyprostowanej ręce trzymał cienką gałązkę. Kroczył ostrożnie jak ślepiec, podtrzymywany przez Pietruszkę, który baczył, aby Cagliostro nie wpadł do jakiegoś dołu. Obydwaj ci mężowie godnie i powoli kroczyli po płaskim wzniesieniu, jak ksiądz z monstrancją podczas procesji."


Obrazek
Pietruszka prowadzi Cagliostro trzymającego wykrywacz metali
fot. Konfiturek

"Cagliostro co chwila przystawał i mówił:
— Gałązka drgnęła, tu coś jest.
— Ale co? Co? — dopytywał się niecierpliwie magister Pietruszka.
— Chyba zwykły kawałek żelaza — odpowiadał Cagliostro. — Gdyby to było złoto, gałązka zupełnie inaczej drgnęłaby w moim ręku.
I kroczyli dalej. Jeden z miną natchnioną, drugi — z twarzą wyrażającą najwyższe napięcie."


Obrazek
Caglisotro co chwila przystawał twierdząc, że coś tu jest
fot. Konfiturek

Obrazek
Caglisotro co chwila przystawał twierdząc, że coś tu jest
fot. Konfiturek

"— Pietruszkaaaa! — krzyknąłem, stojąc u stóp wzgórza. — Pozwól do mnie na chwileczkę."

Obrazek
Tomasz woła Pietruszkę
fot. Konfiturek

"Magister Pietruszka, acz niechętnie, porzucił ramię Cagliostra i zlazł do mnie ze wzgórza.
— O co ci znowu chodzi, Tomaszu? — burknął. — Dlaczego przeszkadzasz mi w pracy?
— Czy naprawdę wierzysz w czarodziejską różdżkę mistrza Cagliostra? — zapytałem.
— Być może — odparł zaczepnie. — Muszę chwytać się innych środków, skoro nie wolno mi użyć zwykłej łopaty. Zresztą, mój drogi, czytałem w pewnym fachowym piśmie o różdżkarzu, który potrafił wykryć żyły wodne. Do niedawna ludzie drwili z radiestezji, a dziś skłonni są w niej widzieć nowe, nie znane dotąd siły natury.
— Drogi kolego — zacząłem łagodnie — czy nie zdajesz sobie sprawy, że znajdujesz się w rękach szarlatanów i oszustów? Czy nie rozumiesz, że jesteś w szponach Waldemara Batury?
— Batura jest tutaj? Widziałeś go we Fromborku?
— Nie widziałem go tutaj. Ale czuję jego obecność — odrzekłem szczerze. — Tymczasem działa przy pomocy swych ludzi. Cagliostro jest prawdopodobnie w zmowie z Batura. Być może ta czarna dama...
— Co? Panna Anielka? Chcesz mi wmówić, że ta urocza dama jest członkiem gangu Waldemara Batury? A co do Cagliostra, mój drogi, to przecież twój kompan. Nawet razem mieszkacie. Więc może ty także jesteś wspólnikiem Batury?
— Sprawa jest poważna...
— Tak. Sprawa jest poważna — potwierdził. — Powinieneś udać się po poradę do lekarza. Wydaje mi się, że chorujesz na nadmierną podejrzliwość, męczy cię mania prześladowcza.
— Posłuchaj mnie uważnie — powiedziałem, hamując gniew. Batura zamierza działać w następujący sposób. Będzie odnajdywał schowki, obłupiał je z najważniejszych przedmiotów, zamieniając rzeczy najcenniejsze na mniej wartościowe. Będziesz odkrywcą obrabowanych schowków.
— Chcesz powiedzieć, że właśnie tak się stało z pierwszym schowkiem? — zapytał cicho Pietruszka.
— Tak — odparłem.
Okazało się, że wybrałem najgorszą drogę. Uraziłem ambicję Pietruszki, wbiłem szpilkę w tkwiącego w nim węża. Pietruszka zbladł.
— Chcesz przez to powiedzieć, Tomaszu, że pierwszy schowek został odkryty nie przeze mnie, tylko przez Baturę, który mi „odstąpił” rozwiązanie zagadki? Wiem do czego zmierzasz. Pragniesz pomniejszyć moje zasługi! — krzyknął i zrobił ręką dramatyczny gest, wskazując stojący na szosie wehikuł. Innymi słowy, kazał mi odejść."


Obrazek
Rozmowa Tomasza z Pietruszką
fot. Konfiturek

"— Pietruszka! — zawołałem. — Zrozum, co się tu dzieje. Tu nie ma skarbów. „Teufelb” z planu Koeniga to nie Teufelsberg, ale Teufelsbaum. Znam pewnego, staruszka, który może ci udzielić informacji.
Ale magister Pietruszka zatkał sobie uszy rękami i nie słuchając mnie wspiął się na wzgórze."


Obrazek
Pietruszka nie słucha Tomasza wspinając się na wzgórze
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze na Diablej Górze
fot. Konfiturek

Obrazek
Diabla Góra
fot. Czesio1
Ostatnio zmieniony 01 sty 1970, 01:00 przez TomaszK, łącznie zmieniany 1 raz.
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

23. TomaszK


Kraina Straszliwego Asa


Obrazek
Zlotowicze ruszają do Krainy Straszliwego Asa
fot. Czesio1

"Przejechaliśmy kilometr i znaleźliśmy się przy moście nad niewielką rzeką zwaną Baudą."

Obrazek
Most na Baudzie
fot. Czesio1

"W miejscu, gdzie przystanęliśmy, rzeka Bauda rozdzielała się na dwie odnogi, tworząc małą deltę, stanowiącą jej ujście do pobliskiego Zalewu Wiślanego. W delcie Baudy rozciągały się mokradła porośnięte krzakami. Okolica była surowa, ponura i co najgorsze — bezludna. Nigdzie nie widziało się żywej duszy. Nie było nawet kogo zapytać o obóz archeologów."

Obrazek
Bauda z jednej...
fot. Czesio1

Obrazek
...i z drugiej strony mostu
fot. Czesio1

Obrazek
Nasz wspaniały Przewodnik czekoz opowiada o grodzisku
fot. Konfiturek

Obrazek
Rysunek z końca XIX wieku przedstawiający rekonstrukcję grodziska
fot. Czesio1

"Rozejrzałem się wokół i zobaczyłem dość wysokie wzgórza położone już za drugą odnogą rzeki. U stóp ich widać było wejście do głębokiego wąwozu. Chyba gdzieś w tej stronie należało szukać obozowiska archeologów."

Kierując się dalej śladami Tomasza i Cagliostra, przeszliśmy przez most na Baudzie i skręciliśmy w kierunku Wąwozu Straszliwego Asa.

Obrazek
Zlotowicze skręcają na drogę do Krainy
Straszliwego Asa

fot. Czesio1

Obrazek
Początek Wąwozu Straszliwego Asa
fot. Konfiturek

"Ruszyłem wehikułem.
— Co to za znak? — zapytał Cagliostro, wskazując przybitą do drzewa czerwono-białą tablicę.
— To znak drogowy: „zakaz wjazdu”.
— Więc czemu pan wjeżdża?
— Sądzę, że postawili go archeologowie, żeby nikt im tu nie jeździł i nie przeszkadzał w pracy. Ale jak pan wie, jestem tu służbowo, z ramienia Departamentu Muzeów i Ochrony Zabytków. Mnie ten znak nie dotyczy — wyprężyłem się dumnie."


Obrazek
Znak zakazu powitał i Zlotowiczów zmierzających do Krainy
Straszliwego Asa

fot. Konfiturek

Obrazek
Wąwóz Straszliwego Asa
fot. Czesio1

Obrazek
Z duszą na ramieniu Zlotowicze ruszyli wgłąb Wąwozu
Straszliwego Asa

fot. Konfiturek

Co prawda wąwóz nie prowadzi jak w książce do Ośrodka Doświadczalnego Politechniki w G. ale na grodzisko, ale i tak jest imponujący.

Obrazek
Zlotowicze wsłuchani w kolejną opowieść czekoza
rozglądają się bacznie dookoła szukając śladów połamanych
przez gąsienice Asa krzaków

fot. Konfiturek

Teren dawnego grodziska jak opowiadał czekoz, to wczesnośredniowieczna osada, centrum administracyjne i obronne poprzedzające powstanie Fromborka. Wykopaliska arechologiczne były tu prowadzone dwukrotnie, najpierw na przełomie lat 60–tych i 70–tych, i te opisał Nienacki, jako prowadzone przez Babie Lato.

Obrazek
Poszukiwania dawnego grodziska
fot. Konfiturek

Drugie badania prowadzone były tuż przed naszym poprzednim zlotem we Fromborku, poszukiwaliśmy teraz śladów tamtych wykopalisk.
Poszukiwaliśmy też śladów kamiennej wieży, o której wspominają źródła historyczne, a której fundamenty odkryli podobno archeolodzy.


Obrazek
TomaszK odnalazł miejsce wykopalisk sprzed pięciu lat
fot. Czesio1

Fundamentów nie znaleźliśmy, ale znaleźliśmy grzyby, które Mysikrólik ochoczo zaakceptował do jutrzejszej jajecznicy. Niestety znaleźli się malkontenci, wątpiący w ich jadalność (w tym ja) i pomysł upadł.

Obrazek
A teraz przez krzaczory ostro w dół do drogi
fot. Konfiturek

Obrazek
I znowu na moście na Baudzie
fot. Czesio1

Obrazek
Jeszcze jeden rzut oka na Diablą Górę...
fot. Konfiturek

Obrazek
...i pora wsiadać do wehikułów
fot. Konfiturek
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

24. Czesio1


Katedra nocą


Jedną z atrakcji na które czekaliśmy z wielkim entuzjazmem było nocne zwiedzanie Katedry. Nic tak nie oddaje niezwykłego klimatu tej monumentalnej budowli jak możliwość zobaczenia jej nocną porą. Cisza, spokój, brak zwiedzających, przygaszone światła wewnątrz Katedry to jest to, czego nie da się w pełni odczuć za dnia.
I właśnie tej pięknej sierpniowej nocy nasz Przewodnik Pan Tadeusz Kochański zaprosił nas na zwiedzanie Katedry. Umówiliśmy się na godzinę 21:00 przed głównym wejściem przed mostem. Dlaczego przed? To się wyjaśniło po chwili. Oto bowiem czekała na nas niespodzianka. Udaliśmy się najpierw pod budynek dawnego schroniska PTTK, czyli miejsca gdzie nocował w książce Pan Tomasz z Cagliostro.


„Nie udało mi się pozbyć towarzystwa Cagliostra. W schronisku PTTK, mieszczącym się na wysokiej skarpie w pobliżu katedry, było bardzo tłoczno, ale moja legitymacja służbowa z Ministerstwa Kultury i Sztuki zrobiła pewne wrażenie na pani z recepcji i otrzymałem pokój, który miał dwa łóżka. W tej sytuacji nie potrafiłem powiedzieć „nie” Cagliostrowi i kazać mu iść spać na ulicy.
(…)
Wedle odnalezionych ostatnio dokumentów kanonią zewnętrzną należącą do Kopernika była kuria świętego Stanisława. Obecnie jest tu schronisko PTTK, gdzie mieszkam wraz z Cagliostro, jego zaskrońcem, dwiema myszkami i królikiem.”



Obrazek
Dawne Schronisko PTTK
fot. Konfiturek

Czekali tam na nas harcerze z miejscowego hufca, którzy postanowili odegrać dla nas scenkę książkową uwięzienia Tomasza i Zosi w podziemiach Katedry.

„Pracowałem już dość długo, gdy usłyszałem pukanie. Po chwili uchyliły się drzwi i do pokoju wsadziła głowę Zosia Walczyk.
— Przed chwilą widziałam Waldemara Baturę — oświadczyła.
— Gdzie?! — zerwałem się gwałtownie od stołu.
— W uliczce koło katedry. Stał tam i jak gdyby na kogoś czekał.
Pozostawiłem na stole otwarty zeszyt z notatkami i wraz z Zosią Walczyk wybiegliśmy ze schroniska, znaleźliśmy się w ogrodzie, a stamtąd zeszliśmy na kamienne schodki prowadzące w dół, na ulicę u podnóża wzgórza katedralnego.
Był już późny wieczór. Zatrzymaliśmy się na schodach i popatrzyliśmy w dół, na skąpo oświetloną uliczkę. W blasku latarni ujrzałem sylwetkę szczupłego mężczyzny. Tak, to był Waldemar Batura. Stał w skórzanej marynarce i palił papierosa. Jakby na kogoś czekał. Może na Cagliostra?
Raptem spojrzał w górę i zobaczył nas na początku schodów. Szybko rzucił na ziemię papierosa, przydeptał go nogą i pomaszerował uliczką, która w tym miejscu, jak wiemy, pięła się na wzgórze katedralne. Zaraz też zniknął nam z oczu, ale w nocnej ciszy słyszeliśmy odgłos jego szybkich kroków.
Wyśledzić kryjówkę Batury, mieć możność obserwowania jego poczynań — to było to, o czym od dawna marzyłem. Rzuciliśmy się więc w pogoń, aby go nie zgubić z oczu.
Ale gdy my znaleźliśmy się na dole, on już był na górze i przepadł za rogiem ośmiobocznej wieży w murach otaczających warownię. To było oczywiste, że Batura miał coś na sumieniu, skoro na nasz widok dał drapaka.
Wybiegliśmy zza naroża wieży i zobaczyliśmy, że wpadł w bramę główną warowni. A więc uciekał na podwórzec fromborskiej katedry. Dlaczego właściwie tam, a nie w kierunku miasta?
Nie zastanawiałem się nad tym, tylko przyśpieszyłem kroku. Dopadliśmy z Zosią do bramy i znaleźliśmy się na podwórcu katedralnym.
Było tu bardzo mroczno. Księżyc wisiał nad Zalewem Wiślanym, ale potężny masyw gotyckiej katedry rzucał cień na południową część podwórza.
Na chwilę zatrzymaliśmy się bezradni, na próżno usiłując wzrokiem przebić gęstą ciemność. Potem doszedł naszych uszu jakiś szmer od strony zbudowanego na łuku przejścia z kapitularza do katedry. Wydawało się nam, że ktoś szedł pod łukiem, kierując się do północnej części podwórca, położonej między katedrą i północną stroną obwarowań.
Nie miałem przy sobie latarki elektrycznej, a ciemno było, że jak to się mówi, choć oko wykol. Katedra spoczywała w mroku, rozświetlone były tylko okna w muzeum mieszczącym się w pałacu biskupim. Paliło się też w jakiejś małej przybudówce muru warowni, chyba u kościelnego. A blask od okien padał na ziemię tylko w promieniu kilku metrów, dalej już zalegała nieprzenikniona ciemność. Brnęliśmy przez nią nieomal po omacku, aż zgęstniała jeszcze bardziej. Znaleźliśmy się pod przejściem na łuku.
W północnej części podwórca było nieco jaśniej, bo — jak mówiłem — księżyc świecił nad zalewem i choć wysokie mury obronne zasłaniały jego blask, to przecież księżycowa poświata, odbita od murów katedry, spływała w dół i oświetlała nieco murawę podwórca.
Ta część warowni jest rzadko odwiedzana przez turystów, bo też stanowi jakby wąską uliczkę między murami i kościołem. Rośnie tu wysoka trawa, przez którą prowadzi ścieżka. Widzieliśmy uliczkę niemal do końca, aż do wspartych o mur budynków zabytkowych kurii. Jeśli nie omylił nas słuch i Batura wszedł właśnie tutaj, to musielibyśmy go zobaczyć. Nawet gdyby biegł z szybkością pośpiesznego pociągu, nie zdołałby w tym czasie obiec dookoła potężnej budowli. Ale Batury nigdzie nie było. Ruszyliśmy naprzód, pilnie rozglądając się na wszystkie strony, a przede wszystkim zwracając uwagę, czy ktoś nie chowa się w załomie murów warowni. Tych załomów było tu zresztą sporo, a w każdym z nich zalegał mrok, który mógł ukryć człowieka.
W jednym z takich załomów znaleźliśmy żelazne boczne drzwi do katedry. Wydawało się, że są zamknięte na głucho. Sprawiały wrażenie nie używanych od wielu lat. Ale Batura jakby zapadł się pod ziemię. Należało go więc szukać nawet tam, gdzie na pozór szukać go nie należy.
Zosia Walczyk chwyciła za klamkę drzwi. I drzwi uchyliły się zupełnie lekko, nawet bez szmeru, jakby ich zawiasy zostały świeżo naoliwione.
Zapaliłem zapałkę i zobaczyliśmy wąski korytarzyk, prowadzący wprost do bocznej nawy w katedrze. Weszliśmy tam, zapałka zaraz zgasła mi w palcach. I oto znowu otoczyła nas przeogromna ciemność.
Bo wyobraźcie sobie wypełnioną nocą potężną halę świątyni. Przez wąskie, wysoko umieszczone, okna spływa bardzo niewiele księżycowego światła, wszystko więc pogrążone jest niemal w zupełnym mroku. Jeśli wszedł tu Batura — a nie ulegało wątpliwości, że to zrobił — szukanie go tutaj było bezużyteczną stratą czasu. Były tu setki miejsc jakby wymyślonych tylko po to, aby ukryć tego, kto chciał się ukryć. Filary, ołtarze, załomy murów, kaplice, drewniane stalle, ławki, prezbiterium, ambony, boczne nawy, chór z organami. A ja nie dysponowałem nawet latarką elektryczną. Zapałki rozpraszały mrok co najwyżej w promieniu kilku metrów. Gdy zaś gasły, ciemność stawała się jeszcze głębsza.
Staliśmy w bocznej nawie, nadsłuchując. Może Batura zdradzi się czymś i usłyszymy odgłos jego dalszych kroków?
Ale we fromborskiej świątyni była taka cisza, że aż w uszach dzwoniło. Nasze oddechy wydawały się strasznie głośne.
A w tej ciemności płonęła tylko czerwona lampka przed głównym ołtarzem...
Byłem już zdecydowany opuścić katedrę, zamknąć żelazne drzwi, stanąć przy nich na warcie, a Zosię Walczyk wysłać na poszukiwanie kościelnego lub proboszcza, aby powiadomić ich, że złodziej zakradł się do katedry. Lecz zanim dojrzała we mnie ta decyzja, prawie równocześnie — ja i Zosia — zauważyliśmy nikły blask sączący się skądś, po prawej stronie, w pobliżu głównego ołtarza.
I natychmiast, nie umawiając się i nie dając sobie żadnych porozumiewawczych znaków, poszliśmy ostrożnie w tamtą stronę. Minęliśmy nawę główną i stwierdziliśmy, że światło wypływa zza uchylonych żelaznych drzwi w ścianie. Czyżby Batura ukrył się w jakimś bocznym pomieszczeniu? Ale dlaczego niedokładnie zamknął za sobą drzwi?
Zosia Walczyk odchyliła je nieco szerzej, skrzypnęły złowrogo, z jakimś ponurym, nieprzyjemnym piskiem. Zobaczyliśmy niewielki podest i wąskie, prowadzące w dół kręcone schody. Wiodły one chyba do podziemnych krypt kościelnych. W małej niszy na podeście palił się ogarek świecy. To jego blask oświetlał schody i wypływał aż do nawy.
Serce zaczęło mi bić bardzo głośno. Znajdowaliśmy się na tropie jakiejś niezwykłej zagadki. Schody do podziemia — czy wyobrażacie sobie, że może być lepsza gratka dla poszukiwacza przygód?
Nie wahałem się ani przez chwilę. Wszedłem na podest i wziąłem z niszy palącą się świecę. Ja pierwszy, a za mną Zosia Walczyk — krok za krokiem po kamiennych stopniach zaczęliśmy schodzić do podziemia.”


Obrazek
Tomasz z Zosią obchodzą Katedrę w poszukiwaniu Batury
fot. Konfiturek

Obrazek
Tomasz z Zosią wchodzą do Katedry
fot. Konfiturek

Obrazek
Tomasz z Zosią uchylają żelazne drzwi w ścianie
fot. Konfiturek

Harcerze świetnie wczuli się w swoje role. Podążaliśmy za nimi od schroniska najpierw schodami w dół, potem uliczką wzdłuż Katedry, mostem prowadzącym na dziedziniec katedralny aż znaleźliśmy się wewnątrz Katedry. Scenka kończyła się w momencie gdy Tomasz i Zosia zniknęli za drzwiami prowadzącymi w głąb podziemi, gdzie znajdować się miał Teufelsbild czyli Diabelski Obraz a za nim ukryty drugi schowek pułkownika Koeniga.
Po powrocie z przeszłości zebraliśmy się przed głównym ołtarzem, gdzie Pan Tadeusz opowiedział nam kilka ciekawych historii związanych z Katedrą. Jak choćby ta o srebrnym zestawie lichtarzy, na których wykonanie potrzebowano 150 kg srebra. Skarbiec katedralny nie posiadał aż tyle srebra więc brakującą część materiału zebrali kanonicy. Gdy Jan Gotfryd Schlaubitz wykonał w latach 1756–58 okazały krzyż i sześć lichtarzy, zdobionych wicią roślinną, roceille'ami i główkami aniołków okazało się, że srebra trochę zostało. Aby więc waga srebra zgadzała się z tym co otrzymał do wykonania zestawu, przetopił pozostałą część na sztabkę i ukrył wewnątrz krzyża nikomu o tym nie mówiąc. Dopiero w latach 90–tych XX wieku Andrzej Gagis podczas prac konserwatorskich odkrył ową sztabkę i wykorzystał ją do uzupełnienia braków w zestawie.


Obrazek
Katedra nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze zebrani przy głównym ołtarzu Katedry
fot. Konfiturek

Obrazek
Zlotowicze zebrani przy głównym ołtarzu Katedry
fot. Konfiturek

Niestety nie udało nam się tym razem usłyszeć nocnego koncertu organowego jak to miało miejsce w czasie naszego poprzedniego zlotu we Fromborku. Ale co się odwlecze to nie uciecze, będzie pretekst, żeby tu jeszcze kiedyś wrócić.

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Niebo nad Katedrą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska nocą
fot. Konfiturek
Ostatnio zmieniony 20 mar 2019, 11:18 przez Czesio1, łącznie zmieniany 2 razy.
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
Awatar użytkownika
Yvonne
Moderator
Moderator
Posty: 12996
Rejestracja: 09 lip 2013, 16:01
Miejscowość: Bydgoszcz
Płeć: Kobieta
Podziękował;: 6 razy
Otrzymał podziękowań: 170 razy

Post autor: Yvonne »

25. Yvonne


Nocna gra terenowa


Niekwestionowanym hitem rozrywkowo–konkursowym zlotu fromborskiego okazała się nocna gra terenowa wymyślona i zorganizowana przez oldmalarza i PiTTa.
Przyczyn ogromnego sukcesu gry terenowej było kilka. Primo: było to zdecydowane novum na naszych zlotach.
Secundo: gra odbywała się w nocy, co potęgowało jej atrakcyjność, tajemniczość i wzbudzane emocje.
Tertio: Zlotowicze podzieleni byli na kilkuosobowe grupy, które rozsiane były po całym Fromborku, dzięki czemu poszczególne grupy nie wiedziały, co robią pozostałe, a tym samym sukcesy i porażki grup konkurencyjnych pozostawały tajemnicą do końca.
Gra rozpoczęła się późnym wieczorem na terenie ośrodka. Wtedy to Zlotowicze zostali podzieleni na grupy, a Organizatorzy wyjaśnili zasady gry. Przyznać trzeba, że już same zasady okazały się wymagającą zagadką, nad którą trzeba było się dłuższy czas pogłowić.


Obrazek
PiTT wyjaśnia zasady gry terenowej
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Oldmalarz tłumaczy zasady szyfrów
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Grupa TomaszaL próbuje zgłębić zagadki
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Grupa TomaszaL próbuje zgłębić zagadki
fot. kadr z filmu zlotowego

Kiedy zasady zostały wyjaśnione, a grupy nazwane, zabawa się rozpoczęła.
Kilkuosobowe grupy wyposażone w mapy terenu z zaznaczonymi na nich punktami konkursowymi ruszyły na nocny podbój Fromborka. Wszystkim przyświecał jeden cel: być szybszym i lepszym od konkurencji.


Obrazek
"Trzy cienkie Bolki i jeden As”
ruszają na podbicie Fromborka

fot. kadr z filmu zlotowego

Organizatorzy postawili poprzeczkę naprawdę wysoko, a ponadto wystawili nerwy Zlotowiczów na próbę, gdyż podczas nocnej wycieczki trzeba było odwiedzić między innymi dwa fromborskie cmentarze. Inne miejsca, w jakie zaprowadziła nas mapa, to fromborska przystań, wzgórze katedralne, obóz harcerski i otaczający go las oraz uliczka, przy której mieszkał książkowy staruszek znający podobno tajemnicę Diabelskiego Drzewa.

Obrazek
Pierwsza zagadka ukryta była na cmentarzu
przy ulicy Braniewskiej

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Pierwsza zagadka nocnej gry terenowej
fot. Czesio1

Obrazek
Yvonne wpisuje rozwiązanie pierwszej zagadki
fot. kadr z filmu zlotowego

Cóż to była za przednia zabawa!
Członkowie grupy, do której należałam, z wielkim entuzjazmem i okrzykami radości witali każde odnalezione zagadki, które poumieszczane i pochowane były w różnych miejscach Fromborka. Okrzyki te po jakimś czasie zmieniały się w pojękiwania rozpaczy i odgłosy będące oznaką wysiłków naszych mózgów. Zagadki i pytania przygotowane przez Organizatorów nie należały bowiem do najłatwiejszych. Na szczęście okazało się, że na większość pytań można odpowiedzieć pod warunkiem, że opanowało się treść książki do perfekcji. Zdecydowanie trudniejsze od pytań były zagadki zaszyfrowane lub przedstawione za pomocą zdjęć, które miały nas naprowadzić na rozwiązanie.
Rozszyfrowywanie zagadek było niemałym wyzwaniem i świetną zabawą, co bardzo integrowało grupę. Okazało się, że każdy członek grupy ma uzdolnienia w pewnym kierunku. Jedni byli lepsi w odkrywaniu drogi do rozwiązania, inni lepiej kojarzyli obrazki i zdjęcia, a jeszcze inni lepiej znali treść książki. Owocowało to tym, że dzięki wspólnemu zaangażowaniu, po jakimś czasie zagadki i pytania przestawały być dla nas tajemnicą.


Obrazek
Kolejna zagadka ukryta na terenie Fromborka
fot. kadr z filmu zlotowego

Krążyliśmy po nocnym Fromborku zauroczeni pięknem tego miasteczka, jego ciszą, spokojem i historią otaczającą nas z wszystkich stron.

Obrazek
Grupa "Łowcy przygód" nawet w trakcie marszu
próbowała rozwiązywać zagadki

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Grupa "Łowcy przygód"
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
"A cóż to za nocni Goście w moim mieście?"
- zdaje się zastanawiać Kopernik

fot. Czesio1

Obrazek
Katedra nocą
fot. Czesio1

W pewnym momencie doszły nas jakieś dziwne okrzyki, śpiewy i radosny śmiech. Okazało się, że właśnie minęła północ, z co za tym idzie, zaczęły się urodziny Zlotowicza Atera, który wraz ze swoją grupą już zaczął je świętować. Dołączyliśmy z przyjemnością do grupy urodzinowej i zaśpiewaliśmy Aterowi gromko „Sto lat!”.
Pełni niezapomnianych wrażeń, chociaż trochę rozczarowani, że nie udało nam się odnaleźć jednego punktu, wróciliśmy do bazy noclegowej, gdzie oczekiwali nas już Organizatorzy.
Kiedy zebrały się wszystkie grupy, zgodnie stwierdziliśmy, że gra terenowa była rewelacyjna. Organizatorzy otrzymali od nas wielkie brawa i słowa oczekiwań kolejnych takich gier podczas następnych zlotów.
Ostatnio zmieniony 21 mar 2019, 19:00 przez Yvonne, łącznie zmieniany 2 razy.
Awatar użytkownika
Czesio1
Administrator
Administrator
Posty: 16384
Rejestracja: 07 lip 2013, 14:00
Tytuł: Ojciec Prowadzący
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 386 razy
Otrzymał podziękowań: 195 razy

Post autor: Czesio1 »

26. Czesio1


Poranna jajecznica


Poniedziałkowy poranek powitał nas piękną, słoneczną pogodą. Nastał czas aby przygotować kolejny wspólny posiłek. Tym razem daniem głównym miała być jajecznica na kiełbasie na ognisku. Oczywiście głównym szefem kuchni był Mysikrólik. Nie bacząc na niewyspanie się po nocnej grze terenowej po ulicach Fromborka nasz Forowy Ogniomistrz zerwał się o poranku by rozdmuchać tlące się jeszcze iskry wczorajszego ogniska.

Obrazek
Ognisko powoli się rozpala
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Ogniomistrz Mysikrólik już gotowy
fot. kadr z filmu zlotowego

Spomiędzy drobnych gałązek nieśmiało pojawił się malutki dymek co było sygnałem, że możemy rozpocząć przygotowanie składników do jajecznicy. Johny kroił kiełbaskę, Hanka obierała a Mysikrólik kroił cebulkę, a Barabasz zajął się szczypiorkiem.

Obrazek
Kiełbaskę kroi johny
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Johny zadowolony ze swojej funkcji
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Cebulka też się kroi
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Mysikrólik skupiony na krojeniu, żeby nie stracić
przy tym palca

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Hanka obiera cebulę
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Hanka obiera cebulę
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Twarda kobieta z tej Hanki, zamiast płakać przy cebuli
to się jeszcze śmieje

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Szczypiorek się kroi
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Barabasz również skupiony na krojeniu zieleninki
fot. kadr z filmu zlotowego

Kiedy wszystko było przygotowane Mysikrólik rozpoczął swój zlotowy rytuał. Najpierw olej, potem kiełbaska, cebulka i rozbite wcześniej przez Hankę do słoika jajka.

Obrazek
Patelnia gotowa, można się w niej przyglądać,
może któraś z dziewczyn potrzebuje lusterka?

fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Troszkę oleju
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Patelnia się grzeje
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Produkty gotowe do smażenia jajecznicy
fot. Czesio1

Obrazek
Najpierw kiełbaska
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Kiełbaskę należy delikatnie wymieszać
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
I podsmażyć na ognisku
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Dodajemy cebulkę
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Uff, ale dymi się
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Kiełbaska z cebulką już się smaży
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Hanka z Barabaszem rozbijają jajka
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Dostawa jajek!
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Dodajemy jajka na patelkę
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Mieszamy wszystko nad ogniskiem
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
Skupienie na twarzy Mysikrólika
fot. kadr z filmu zlotowego

Obrazek
I oto jajecznica już gotowa! Smacznego!!
fot. kadr z filmu zlotowego

Nie wiem czy tym razem było „tylko” trzydzieści jaj czy też pięćdziesiąt. To jest mniej istotne. Ważniejszy jest niezaprzeczalny fakt, że jajecznica jak zwykle była PRZE–PYSZ–NA!
Jajecznica na kiełbasie na ognisku powinna się stać stałym elementem każdego zlotu. Bo jak mawiał w „Niesamowitym dworze” dyrektor Marczak: „To wspaniała i pożywna potrawa.”.
A do tego przygotowywana i spożywana w tak zacnym gronie!
Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek Obrazek
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

27. TomaszK


Ogłoszenie wyników gry terenowej


Zaraz po śniadaniu zostały ogłoszone wyniki nocnej gry terenowej, a Kapituła wręczyła nagrody.

Obrazek
Główna nagroda w grze terenowej
fot. Konfiturek

Obrazek
Zawartość IV schowka pułkownika Koeniga
fot. Czesio1

W skład Kapituły weszli organizatorzy konkursu: PiTT, oldmalarz i zbychowiec.
Na wstępie, z udziałem uczestników i dużymi emocjami, omówiono kolejne zagadki.


Obrazek
W oczekiwaniu na ogłoszenie wyników gry terenowej
fot. Konfiturek

Obrazek
PiTT podaje rozwiązania zagadek
fot. Konfiturek

Obrazek
PiTT podaje rozwiązania zagadek
fot. Konfiturek

Obrazek
PiTT podaje rozwiązania zagadek
fot. Konfiturek

Obrazek
PiTT podaje rozwiązania zagadek
fot. Konfiturek

Obrazek
Oldmalarz wyjaśnia jeden z szyfrów zagadki
fot. Konfiturek

Obrazek
PiTT podaje rozwiązania zagadek
fot. Konfiturek

Pierwsze miejsce zajęła drużyna „Łowcy przygód” – Yvonne, Hanka, Wilhelm Tell, Sokole Oko i Czesio1, na drugim znalazł się zespół złożony z Vasco, Janusza, Barabasza i TomaszaL. Trzecie miejsce, ze szczególnymi gratulacjami za sportowe podejście, uzyskała drużyna „Trzy Cienkie Bolki i jeden As” czyli johny, Ater, Mysikrólik i Psycholog.

Obrazek
I już wiemy która drużyna zwyciężyła!
fot. Konfiturek

Obrazek
Yvonne jako kapitan drużyny „Łowcy przygód"
fot. Konfiturek

Obrazek
„Łowcy przygód" zwycięzcami nocnej gry terenowej
fot. Konfiturek

Obrazek
Sokole Oko, Wilhelm Tell, Yvonne, Hanka i Czesio1
fot. Konfiturek

Obrazek
Na drugim miejscu ekipa Vasco, Barabasza,
TomaszaL i Janusza

fot. Konfiturek

Obrazek
„Trzy Cienkie Bolki i jeden As” czyli johny, Ater,
Mysikrólik i Psycholog na trzecim miejscu

fot. Konfiturek

Pamiątkowym zdjęciem zostali też uhonorowani zlotowicze, którzy pozostając w bazie, wspierali duchowo uczestników biegu – Eksplorator63, Anna, TomaszK i Agnieszka.

Obrazek
Pamiątkowe zdjęcie Zlotowiczów nie biorących
czynnego udziału w konkursie

fot. Konfiturek

Nagrody znajdowały się w skrzyni, opisanej jako zawartość czwartego schowka pułkownika Koeniga, której zawartość została jednak podmieniona przez Baturę.
Były też nagrody dodatkowe. Anna wręczyła pamiątki Psychologowi, jako najmłodszemu uczestnikowi konkursu i PiTTowi jako głównemu organizatorowi, a zbychowiec wręczył wszystkim zabytkową monetą pojawiającą się w książce, denar Chrobrego, Princes Polonie.


Obrazek
Wspomnienia nocnej gry
fot. Konfiturek

Obrazek
Zbychowiec wręcza wszystkim Zlotowiczm
unikatową monetę

fot. Konfiturek

Obrazek
Denar Chrobrego, Princes Polonie
nagrodą od zbychowca

fot. Konfiturek

Obrazek
Czesio1, Ater i Adam
fot. Konfiturek

Obrazek
Czas dobrać się do skrytki pułkownika Koeniga
fot. Konfiturek

Obrazek
Zawartość IV schowka pułkownika Koeniga
fot. Konfiturek

Obrazek
Zawartość IV schowka pułkownika Koeniga
fot. Konfiturek

Obrazek
Zawartość IV schowka pułkownika Koeniga
fot. Konfiturek
Ostatnio zmieniony 19 mar 2019, 20:51 przez TomaszK, łącznie zmieniany 1 raz.
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

28. TomaszK


Katedra Fromborska


Katedra fromborska jest imponującą średniowieczną budowlą, która pomimo zniszczeń doznanych w kolejnych wojnach, zachowała średniowieczny charakter.

„Lecz oto i warownia fromborska. Wysokie, czerwono-brunatne mury z zębami strzelnic, potężne wieżyce obronne, bramy z kratownicami.
Po kamiennych schodkach zszedłem w głąb fosy obronnej, stanowiącej dziś asfaltową stromą ulicę. Minąłem bramę zachodnią i na podwórzec katedralny dostałem się od strony południowej, przez główną bramę flankowaną półokrągłymi pięknymi basztami obronnymi. Dziedziniec wokół kościoła jest duży, rosną na nim dziś stare wiekowe drzewa, przeważnie dęby. Kiedyś wzdłuż murów obronnych zbudowane były kurie, to jest mieszkania dla kanoników, albowiem wedle przepisów kościelnych każdy kanonik we Fromborku, a było ich szesnastu, musiał mieć jedno mieszkanie wewnątrz warowni, a drugie za murami, co brzmiało po łacinie: „curia intra muros” i „curia extra muros”. Rzecz jasna te kurie za murami były znacznie wygodniejsze, otaczały je ogrody i zabudowania gospodarcze, albowiem wedle przepisów każdy kanonik musiał mieć trzy konie pod wierzch dla siebie i swojej osobistej służby.”


Obrazek
Nasz Przewodnik po Katedrze Pan Tadeusz Kochański
fot. Konfiturek

Obrazek
Zwiedzanie Katedry czas zacząć
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Nasz Przewodnik po Katedrze, znany nam z poprzedniego zlotu, Pan Tadeusz Kochański oprowadził nas, pokazując kolejne ciekawostki, których nie można przeczytać w przewodnikach. Opowiadał o kolejnych ołtarzach kanoników, o tablicach nagrobnych wmurowanych w podłogę, tak startych przez stopy wiernych że stają się niewidoczne.

„Do katedry wchodzi się przez dwa bogato rzeźbione portale kamienne. Wnętrze katedry ma dziewięćdziesiąt metrów długości. Pierwsze, co uderza wchodzącego — to ogromna ilość ołtarzy, przeważnie barokowych i rokokowych, wyróżniających się niezwykłą robotą snycerską. W lewej nawie zachował się do dziś stary ołtarz główny, poliptyk z tysiąc pięćset czwartego roku, jeden z najcenniejszych przykładów późno-gotyckiej rzeźby na Warmii. W czasach późniejszych zbudowano główny ołtarz, już murowany, w stylu późnego baroku, wzorowany na ołtarzu głównym katedry wawelskiej. Wykonali go kamieniarze spod Dębnika koło Krakowa, kamienne bloki ołtarza płynęły Wisłą aż do Fromborka — jeszcze jeden przykład więzi Polski z tym zagubionym nad Zalewem Wiślanym miasteczkiem.”

Obrazek
Pan Tadeusz Kochański opowiada o historii Katedry
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Organy katedralne
fot. Czesio1

Obrazek
Zlotowicze wsłuchani w głos Pana Tadeusza
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Zatrzymaliśmy się na chwilę przy marmurowym nagrobku ozdobionym rysunkiem kościotrupa zaczerpniętym z księgi Wesaliusza, która widzieliśmy w szpitalu. św. Ducha, jednak rzeźbiarz nie znał anatomii, bo narysował szkieletowi kilka dodatkowych kręgów szyjnych.

Obrazek
Marmurowy nagrobek ozdobiony rysunkiem kościotrupa
fot. Konfiturek

Obrazek
Marmurowy nagrobek ozdobiony rysunkiem kościotrupa
fot. Konfiturek

Obrazek
"We wszystkim co czynisz pamiętaj na swój koniec
a unikniesz grzechu" - głosi napis na nagrobku

fot. Czesio1

Obrazek
Pan Tadeusz pokazuje na posadzce ślad, który podobno
zostawił... mały dinozaur

fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Dłużej zatrzymaliśmy się przy grobie Mikołaja Kopernika. Miejsce grobu zostało wytypowane jeszcze w latach 70–tych, o czym wspomina Tomasz w „Zagadkach Fromborka”.

„— W starym foliale, zawierającym notatki dotyczące administracji kapituły, odkryto wzmiankę, że pewien kanonik nazwiskiem Jan Zanau opiekował się ołtarzem przy czwartym filarze. W aktach kapituły istniało szesnaście list, tak zwanych kanonikatów, z nazwiskami kolejno następujących po sobie kanoników. Otóż Jan Zanau, jak wynikało z jednej z tych list, był poprzednikiem Kopernika. Po nim astronom przejął ołtarz i miejsce w stallach. Skoro więc Jan Zanau opiekował się czwartym ołtarzem, to był to również ołtarz Mikołaja Kopernika i przy tym filarze najprawdopodobniej został on pochowany. Znaleźć jego zwłoki nie będzie tak trudno, albowiem jak wynika z akt kapituły, astronoma pogrzebano w czterdzieści osiem lat po śmierci jego poprzednika, a dopiero w sześćdziesiąt pięć lat po Koperniku odbył się następny pochówek w okolicy czwartego filaru. A więc na przestrzeni stu trzydziestu lat zwłoki Mikołaja Kopernika były jedynymi, które zostały złożone przy czwartym filarze. Możliwości współczesnej wiedzy pozwalają sądzić, że trumnę i kości Kopernika uda się zidentyfikować. Trzeba tylko zorganizować odpowiednią ekipę naukową, uzyskać zgodę władz kościelnych i zdjąć posadzkę przy czwartym filarze... Może jeszcze jedna zagadka Fromborka zostanie wówczas rozwiązana?”

Miejsce to zbadano dopiero ponad 30 lat później.
Trumna ze szczątkami astronoma spoczywa pod posadzką Katedry, można ja zobaczyć przez szklaną szybkę, wstawioną w miejsce jednej z płytek podłogi.



Obrazek
Grób Mikołaja Kopernika
fot. Czesio1

Obrazek
Figurki w Katedrze
fot. Konfiturek

Obrazek
Figurki w Katedrze
fot. Konfiturek

Obrazek
Figurki w Katedrze
fot. Konfiturek

Obrazek
Jezus na krzyżu
fot. Konfiturek

Obrazek
Jezus na krzyżu
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Tadeusz Kochański
fot. Konfiturek
Ostatnio zmieniony 01 sty 1970, 01:00 przez TomaszK, łącznie zmieniany 1 raz.
TomaszK
Forowy Badacz Naukowy
Forowy Badacz Naukowy
Posty: 8828
Rejestracja: 09 lip 2013, 18:42
Płeć: Mężczyzna
Podziękował;: 47 razy
Otrzymał podziękowań: 366 razy

Post autor: TomaszK »

29. TomaszK


Wieża Radziejowskiego, wahadło Foucaulta


Po opuszczeniu Katedry Pan Tadeusz zaprowadził nas do książkowego Oktogonu, czyli Wieży Radziejowskiego.

„Ale każdego, kto zjawi się na fromborskim dziedzińcu katedralnym, zanim przystąpi do oględzin katedry, wabią swym widokiem dwie potężne baszty. Pierwsza — w południowo-zachodnim narożu — to dzwonnica. W swej dolnej kondygnacji jest ona późnogotyckim, ośmiobocznym bastionem o murach siedmiometrowej grubości. Nazywają ją „oktogonem”. Wzniesiono ją niegdyś jako pomieszczenie dla dział fortecznych. Znacznie później, bo w drugiej połowie siedemnastego wieku, biskup Radziejowski postawił na oktogonie czworokątną wieżę barokową z przeznaczeniem na dzwony.
(...)
Z ławki, gdzie siedzieliśmy, widzieliśmy wyraźnie zwalistą sylwetkę ośmiobocznej wieżycy. I wtedy to doznałem olśnienia. Aż mrówki przeszły mi po grzbiecie. Czułem, że jestem na tropie rozwiązania niezwykłej zagadki. Jeszcze chwila — i będę wiedział to, co przez tak długi czas nie dawało mi spokoju.”


Wieża rzeczywiście ma ośmiokątną podstawę, chociaż wyższe piętra zbudowane są na planie kwadratu. W jednej z niższych kondygnacji zainstalowane jest wahadło Foucaulta, prosty ale ogromnych rozmiarów przyrząd służący do ilustrowania ruchu obrotowego ziemi.

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Wahadło ma postać kuli zawieszonej na kilkunastometrowym sznurze, wykonującej powolne ruchy wahadłowe nad okręgiem wysypanym drobnymi kamykami. W dłuższym okresie czasu można było zauważyć, że płaszczyzna wahań zmienia się, co wynika z obrotów Ziemi wokół własnej osi.
Kilka osób próbowało dotknąć kuli, ale pan Tadeusz przestrzegł ich, że w ten sposób mogą wstrzymać ruch kuli ziemskiej. Zabrzmiało to bardzo wiarygodnie.


Obrazek
Zbychowiec próbuje dotknąć kuli
fot. Konfiturek

Obrazek
Zbychowiec próbuje dotknąć kuli
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Czesio1

Ci którzy weszli na taras widokowy pokonując kilkaset schodów, zostali nagrodzeni rzeczywiście pięknymi widokami, na Frombork, okoliczne wzgórza, Zalew Wiślany i zlotowiczów którzy zostali na dole.

Obrazek
Zlotowicze na wieży Radziejowskiego
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Konfiturek

Obrazek
Katedra Fromborska
fot. Czesio1

Obrazek
Hanka na tle Katedry
fot. Czesio1

Obrazek
Czesio1 na tle Katedry
fot. Czesio1

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Port we Fromborku
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Zalew Wiślany
fot. Konfiturek

Obrazek
Grupa oczekująca na dole
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Obrazek
Wahadło Foucaulta
fot. Konfiturek

Na zakończenie, po uzyskaniu zgody pani pilnującej wejścia, przykleiliśmy w małym okienku naklejkę forową.

Obrazek
Naklejka forowa na okienku wieży Radziejowskiego
fot. Czesio1

Obrazek
Naklejka forowa na okienku wieży Radziejowskiego
fot. Czesio1

Prosto z wieży, pan Tadeusz zaprowadził nas do pobliskiego budynku kanonii św. Stanisława, położonego poza Wzgórzem Katedralnym. To tu przed laty mieściło się schronisko PTTK, w którym nocowali Pan Samochodzik i Cagliostro. Nasz przewodnik ujawnił nam, że budynek był połączony ze Wzgórzem przejściem podziemnym, obecnie częściowo zasypanym.

Obrazek
Kanonia św. Stanisława czyli dawne Schronisko PTTK
fot. Konfiturek

Obrazek
Ostatnie chwile z Panem Tadeuszem
fot. Konfiturek

Obrazek
Yvonne w podziękowaniu za poświęcony nam czas
wręcza Panu Tadeuszowi płytę z naszym audiobookiem
"PS i zagadki Fromborka"

fot. Konfiturek

Obrazek
Dziękujemy Panie Tadeuszu
fot. Konfiturek
Ostatnio zmieniony 01 sty 1970, 01:00 przez TomaszK, łącznie zmieniany 2 razy.
Zablokowany