20. Czesio1
"PS i zagadki Fromborka", czyli scenki książkowe
W niedzielne popołudnie po sutym obiedzie postanowiliśmy zostać jeszcze kilka chwil we fromborskiej restauracji. Poprosiliśmy obsługę jadłodajni o udostępnienie nam jeszcze stolików przez kilkanaście minut a ponieważ klientów już prawie nie było uzyskaliśmy bezproblemową zgodę. W planie mieliśmy odegrać trzy książkowe scenki z udziałem Tomasza (Ater), Pietruszki (zbychowiec), Cagliostro (Czesio1), Marczaka (TomaszK), panny Ali (Hanka) oraz kelnerki (Agnieszka PiTTowa). Reżyserem ujęć była Yvonne natomiast operatorem kamery Vasco.
Nie mnie oceniać jak zagrali aktorzy (byłem bowiem jednym z nich), ale nagranie tych kilku książkowych scenek było świetną zabawą. Dzięki nim mogliśmy przez chwilę poczuć się jak główni bohaterowie twórczości Nienackiego.
Aktorzy przygotowują się do gry
fot. Konfiturek
Reżyser Yvonne tłumaczy zbychowcowi czyli Pietruszce
co ma zagrać w tym ujęciu
fot. Konfiturek
Asystent ekipy filmowej Psycholog pomaga uprzątnąć
zbędne rekwizyty
fot. Konfiturek
Aktorzy gotowi ro rozpoczęcia zdjęć
fot. Konfiturek
Operator kamery również grzeje sprzęt
fot. Konfiturek
W rolę Cagliostro wcielił się Czesio1
fot. Konfiturek
Tomasza zagrał Ater
fot. Konfiturek
„Wiemy dużo o życiu Kopernika i jego dziele, ale w którym miejscu dokonał swego odkrycia, które wstrząsnęło światem? Gdzie znajdowało się jego obserwatorium?
Przybywając do Fromborka wiedziałem, że będę musiał otrzeć się i o te zagadki. Nie byłem uczonym mężem, nie moim zadaniem było je rozwiązać. Ale z szacunkiem i podziwem spoglądałem na uczonych myśląc o wielu przyjemnościach, jakich mi dostarczą rozmowy z nimi.
Jedynym zgrzytem w tej miłej dla mnie atmosferze było zjawienie się w jadalni magistra Pietruszki. Wszedł, zobaczył mnie i na moment aż zdrętwiał.
Uprzejmie przywołałem go do stolika i przedstawiłem Cagliostra, który jadł ze mną śniadanie.
Pietruszka był niskim, chudym młodzieńcem o długich jasnych włosach i orlim nosie. Wyglądał jak Chopin, nosił okulary o grubych szkłach, ale nie kryły one jego podejrzliwych, małych, świdrujących oczek.
Z wykształcenia, podobnie jak i ja, był historykiem sztuki i świetnym znawcą flamandzkiego malarstwa. Ale odkąd na strychu pewnego kościoła odkrył obraz z pracowni Rubensa, ubzdurał sobie, że ma zdolności detektywistyczne.
— Nie obawiaj się — powiedziałem do niego na wstępie. — Nie przyjechałem, aby odebrać ci sprawę Koeniga. Mam opracować przewodnik po Fromborku.
— Wiem — burknął niegrzecznie. — Dyrektor Marczak poinformował mnie o tym telefonicznie. Ja zacząłem sprawę skarbów Koeniga i ja ją zakończę.
Pietruszka równie podejrzliwie odniósł się i do Cagliostra.
— Przepraszam, a kim pan jest? Bo podczas prezentacji jakoś nie dosłyszałem...
— Jestem Cagliostro, mistrz czarnej i białej magii — odrzekł dumnie.
Pietruszka myślał, że kpimy z niego.
— Pan... uprawia kuglarstwo? — wyjąkał poirytowany.
— Tak — skinął głową Cagliostro.
— Sztuczki magiczne, hokus-pokus? — upewniał się Pietruszka.
— Tak — znowu przytaknął Cagliostro. I dodał: — Jestem również różdżkarzem. Przy pomocy różdżki można odkrywać ukryte skarby.
Podejrzliwość Pietruszki dosięgła zenitu.
— Różdżka? — upewnił się. — Różdżka do wykrywania skarbów? A więc, Tomaszu, skoro jesteś z tym panem, to znaczy, że przybyłeś tu w złych zamiarach.
Wzruszyłem ramionami.
— Pan Cagliostro raczy żartować — oświadczyłem zakłopotany. — Czy wierzysz, że przy pomocy różdżki można znaleźć skarby?
Magister Pietruszka zastanowił się, co widać było wyraźnie po głębokiej zmarszczce, która przeorała jego łysiejące czoło.
— Różdżka? — zastanawiał się głośno. — Hm, kto wie, czy coś takiego nie mogłoby się okazać przydatne.
— Jestem do usług — ochoczo zgłosił swą gotowość Cagliostro. Ale magister Pietruszka tylko zamachał rękami.
— Nie, nie. Nie potrzebuję pomocników.”
W jadalni pojawia się Pietruszka
fot. Konfiturek
Przepraszam, a kim pan jest? Bo podczas prezentacji
jakoś nie dosłyszałem...
fot. Konfiturek
Jestem Cagliostro, mistrz czarnej i białej magii
fot. Konfiturek
Reżyser w rozmowie z Cagliostro przed kolejną scenką
fot. Konfiturek
Reżyser w rozmowie z Cagliostro przed kolejną scenką
fot. Konfiturek
„Weszliśmy do kawiarni, mieszczącej się w obskurnym podłużnym baraku. Zamówiliśmy dwie duże kawy dla mnie i dla panienki. Cagliostro poprosił tylko o szklankę wody, co jak się później okazało, nie było bez znaczenia.
— Jak pani na imię? — wciąż zagadywał panienkę.
— Ala.
— Ala? Bardzo ładne imię — zachwycił się Cagliostro. — Przypominają mi się natychmiast moje beztroskie szkolne lata i elementarz Falskiego, w którym na pierwszej stronie figurowało imię „Ala”. Pamiętam, jak wkuwałem: „Ala ma kota”.
Dodałem:
— A dalej czytaliśmy w elementarzu: „To As”. I jeszcze dalej: „To As Ali”.
Cagliostro spojrzał na mnie uważnie, a zarazem ostrzegawczo, jakby chciał dać mi do zrozumienia: „Nie wymawiaj tego imienia nadaremnie”. Nie chciał się narazić Asowi i jego żelaznym łapom.
A ja powtórzyłem:
— To As Ali...
I coś mnie tknęło. Jakaś myśl, wspomnienie, reminiscencja jakiegoś przeżycia. Dlaczego ta dziewczyna wydawała mi się znajoma? Przecież nigdy w życiu jej nigdzie nie widziałem, nie spotkałem. A jednak jak-bym już ją widział, a może... słyszał? No tak. Przecież to chyba jej głos płynął do mnie z tajemniczego Asa. O rany, czyżby to była ona? Tajemnicza dama z groźnego pojazdu?...
Być może Ala zdawała sobie sprawę z narastających we mnie podejrzeń. Uśmiechnęła się zalotnie do Cagliostra i powiedziała szybko:
— A pan jest naprawdę iluzjonistą? Naprawdę zna pan sztuki magiczne? Niech pan zrobi jakąś sztuczkę, bardzo proszę...
— Ach, sztuki magiczne wymagają wielkiej koncentracji umysłu — oświadczył mistrz. — Pani pozwoli, że się trochę skupię nad gazetą.
Wyciągnął z kieszeni tygodnik ilustrowany, zdaje się, że „Zwierciadło”. Przez chwilę go kartkował, przewracając strona po stronie. Ale nigdzie dłużej nie zatrzymywał się wzrokiem.
Podeszła do nas kelnerka, niosąc na tacy dwie filiżanki kawy i szklankę wody.
— Dla kogo kawa, a dla kogo woda? — zapytała.
— Dla mnie i dla pani kawa — powiedziałem.
— A szklanka wody dla mojej gazety — powiedział Cagliostro zwijając gazetę w rulon.
Kelnerka uśmiechnęła się, myśląc, że Cagliostro robi głupie dowcipy.
A on wziął z tacy szklankę wody i wlał ją w... rulon „Zwierciadła”. Lał tę wodę wolno, widzieliśmy wyraźnie, jak zawartość szklanki znika w rulonie i ani kropla nie wycieka na podłogę.
— No, nareszcie gazeta trochę się napiła — powiedział Cagliostro do kelnerki. I rozwinął gazetę, znowu ją kartkując.
Kelnerka stała jak skamieniała biblijna żona Lota.
— Co pan zrobił? — wydusiła z siebie.
— Jak to, co zrobiłem? — udał zdziwienie mistrz czarnej i białej magii. — To raczej ja panią zapytam: dlaczego nie przyniosła mi pani wody, a tylko pustą szklankę?
— Pan wodę wlał do gazety — odrzekła kelnerka.
— Do gazety? Pani przecież widzi, że w gazecie nic nie ma — upierał się Cagliostro, jeszcze raz kartkując tygodnik, jakby szczerze szukając w nim wody.
— Pan wlał do gazety... — niepewnie stwierdziła kelnerka.
— Do gazety? — Cagliostro znowu zrobił zdumioną minę. — W takim razie poszukamy tego, co mi pani przyniosła.
Znowu zwinął gazetę w rulonik. A potem potrząsnął nią i z gazety do szklanki wysypały się kolorowe krążki confetti.
— Oto, co mi pani podała do picia — oświadczył wręczając kelnerce szklankę wypełnioną confetti. — Bardzo proszę to odnieść do bufetu i zamiast tego proszę jednak o szklankę wody.
Kelnerka patrzyła na Cagliostra jak na zjawę. Potem nagle roześmiała się i poszła do bufetu, aby zapewne opowiedzieć bufetowej o dziwnym gościu i jego sztuczce z wodą.”
Weszliśmy do kawiarni, mieszczącej się w obskurnym
podłużnym baraku
fot. Konfiturek
Zamówiliśmy dwie duże kawy dla mnie i dla panienki
fot. Konfiturek
A szklanka wody dla mojej gazety
fot. Konfiturek
Lał tę wodę wolno, widzieliśmy wyraźnie, jak zawartość
szklanki znika w rulonie
fot. Konfiturek
Co pan zrobił? Pan wodę wlał do gazety
fot. Konfiturek
Kelnerka patrzyła na Cagliostra jak na zjawę
fot. Konfiturek
Kolejne wskazówki dla aktorów od reżysera
fot. Konfiturek
„Dyrektor Marczak posilał się w towarzystwie Pietruszki, który miał minę bardzo markotną. Marczak klarował mu coś, co budziło niezadowolenie magistra.
— Właśnie radzę koledze Pietruszce — wyjaśnił mi Marczak, gdy pozwoliłem sobie dosiąść się do ich stolika — aby połączyć umiejętności detektywistyczne was obu, moi panowie. I szybko zakończyć sprawę poszukiwań schowków Koeniga.
— Jestem gotów — odrzekłem.
— A ja się nie zgadzam, panie dyrektorze. Odnalazłem dwie skrytki bez niczyjej pomocy i odnajdą trzecią. Niech mi pan tylko pozostawi kilka dni czasu.
Dyrektor Marczak skrzywił się z niechęcią.
— Obowiązki dyrektorskie wzywają mnie do Warszawy, a chciałbym być przy otwarciu trzeciego schowka. Czuję, że Tomasz jest już na jakimś tropie...
— Nie chcę słyszeć o żadnych tropach Tomasza — Pietruszka aż zasłonił sobie dłońmi uszy. — Czy zawiodłem pana nadzieje, dyrektorze? Czy nie odkryłem dwóch skrytek? Niech mi pan da jeszcze trochę czasu i wolną rękę.
— No, trudno — westchnął Marczak. — Skoro pan się tak upiera...
Powiedziałem w głębokim zamyśleniu, patrząc w sufit jadalni:
— Wydaje mi się, że mój kolega Pietruszka już następnej nocy odnajdzie trzeci schowek Koeniga...
— Skąd wiesz, że już wkrótce dokonam odkrycia? — zdumiał się Pietruszka.
— Czy jest pan może jasnowidzem? — podejrzliwie zerknął na mnie dyrektor Marczak.
— Czasami posiadam dar przewidywania przyszłości. I oto widzę... — mówiłem wciąż patrząc w sufit — ...oto widzę, jak magister Pietruszka odkrywa jutrzejszej nocy skrytkę pułkownika Koeniga.
— To niemożliwe! — burknął Pietruszka zdenerwowany słowami, które brał za kpinę. — Nie jestem w ogóle na tropie do skrytki.
— Ale będziesz. Wkrótce trafisz na trop — oświadczyłem zdecydowanie.
I aż do końca kolacji, chociaż zasypywali mnie pytaniami, nie odezwałem się ani słowem na ten temat.”
Właśnie radzę koledze Pietruszce, aby połączyć
umiejętności detektywistyczne was obu, moi panowie.
I szybko zakończyć sprawę poszukiwań schowków Koeniga
fot. Konfiturek
Czuję, że Tomasz jest już na jakimś tropie
fot. Konfiturek
Odnalazłem dwie skrytki bez niczyjej pomocy i odnajdą
trzecią. Niech mi pan tylko pozostawi kilka dni czasu
fot. Konfiturek
Nie chcę słyszeć o żadnych tropach Tomasza.
Czy zawiodłem pana nadzieje, dyrektorze?
Czy nie odkryłem dwóch skrytek? Niech mi pan
da jeszcze trochę czasu i wolną rękę.
fot. Konfiturek
Skąd wiesz, że już wkrótce dokonam odkrycia?
fot. Konfiturek